آیین های تلویزیونی و بازنمایی حزن مذهبی آسیب شناسی سنت های مناسبتی تلویزیون ایران در محرم

برنامه های مناسبتی با وسعت و گونه گونی امروزینش، از اختصاصات تلویزیون پساانقلابی است. یکی از تغییراتی که به تبع انقلاب اسلامی در رادیوتلویزیون ملی ایجاد شد، توجه به هم گرایی آن با زمینه های فرهنگی و تاریخی و مذهبی جامعه بود. شاخه ای از این هم گرایی در تقویم محوری جداول پخش تجلی یافت که استمرار آن به شکل گیری تدریجی برنامه های تلویزیونی متمایزی انجامید که بعدها به مناسبتی موسوم شد. تلفیق منحصربه فرد دو تقویم شمسی و قمری در تقویم رسمی کشور در کنار چگالی مناسبتی بالای مذهب تشیع، دو زمینه حداکثری بودگی تقویم رسمی ایران هستند. مناسبتی ها اما در رادیوتلویزیون پساانقلابی همچنان مهمان ناخوانده تلقی می شوند. کیفیت نازل و وضعیت معمولا یکنواخت آن ها خصوصا در ماه محرم، برند این گونه را عملا از رونق انداخته است. با این حال برخی سریال های ویژه مثل شب دهم و مختارنامه زمینه نوعی بازگشت به مناسبتی ها و بازسازی آن ها را فراهم می آورد. مناسبتی ها در بخش مطالعاتی هم چندان مورد توجه نبوده اند. مقاله پیش رو گزارشی از اولین مطالعات جدی در حوزه مناسبت پژوهی تلویزیونی است که برنامه های مناسبتی شبکه یک سیما در ماه محرم سال 1433 هجری قمری برابر با 1393 هجری شمسی را مورد بررسی قرار داده است. باز زمانی مطالعه (جامعه تحقیق) پخش شکه اول سیما را از ده روز پیش از آغاز ماه محرم تا پنج روز پس از روز عاشورا (مجموعا 25 روز) شامل می شود. در این مطالعه از مبدا نظری ارتباطات آیینی و به کمک رهیافت مردم نگاری و در ادامه با استفاده از روش مقایسه دایمی داده ها ، فرایند ورود و خروج آیینی تلویزیون ایران به مناسبت حزن مذهبی ثبت و تحلیل می شود. در میان روش های کیفی، مردم نگاری روشی است که قابلیت انعطاف برای ثبت تغییرات مناسبتی ابرمتنی تصویری در حد 25 روز از پخش یک شبکه تلویزیونی را دارد. بدین ترتیب که با بازبینی چندباره برنامه های روزانه شبکه اول سیما، روند تدریجی تغییرات مناسبتی فضا و نشانه ها در پخش تلویزیونی به تفکیک هریک از برنامه ها و به ترتیب پخش آن ها ثبت و توصیف شد. حاصل اجرای این فرایند تولید قریب به 200 صفحه داده توصیفی بود. این داده ها پس از دسته بندی اولیه(category system)، با استفاده از روش مقایسه دایمی (constant comparative technique) در چند مرحله فراوری شد و نهایتا روندهای آیینی سازی تلویزیونی حزن تحت عناوینی استعاری صورت بندی شد. مولفه های حزن تلویزیونی در شبکه اول سیما در بازه زمانی این مطالعه عبارتند از: تباکی حداکثری ، بکاء حداقلی؛ حماسه زدایی (حزن مجلس ترحیمی)؛ انفکاک بین رمزگان های شور و شعور؛ آغاز باشکوه و پایان برهوت؛ تقابل عزاداری تک و تنهایی در گوشه استودیو با عزاداری دسته جمعی در وسط خیابان، پرداخت به عزاداری بیش از پرداخت به عزا ؛ بازنمایی تاریخمند و نقطه جوشی از رسانه های سنتی..

کلیدواژه ها:

تقویم ، مناسبت های تقویمی ، برنامه های مناسبتی ، حزن مذهبی ، حزن تلویزیونی ، صداو سیما ، ارتباطات آیینی ، نظریه نمایش گافمن