اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر نشانه های پرخوری، افسردگی و تن انگاره در مبتلایان به پرخوری عصبی

مقدمه: پرخوری عصبی نوع خاصی از اختلالات خورد و خوراک است که با مواد غذایی و تن انگاره فرد رابطه دارد. لذا پژوهش حاضر با هدف، بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر نشانه های پرخوری، افسردگی و تن انگاره در مبتلایان به پرخوری عصبی انجام شد. روش: تحقیق از نوع نیمه تجربی با طرح پژوهش پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل کلیه زنان مبتلا به پرخوری عصبی از مراجعه­کنندگان به مرکز روان پزشکی فارابی کرمانشاه بود؛ براساس معیارهای ورود به پژوهش، تشخیص روان پزشک و پرسشنامه های عادات خوردن (EHQ)، شدت پرخوری (BES)، نگرانی از تن انگاره (BIS)، و افسردگی بک- فرم کوتاه بیمارانی که دارای بالاترین نمرات بودند، با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به گروه های آزمایش و گواه تقسیم شدند. گروه آزمایشی 8 جلسه مداخله درمانی 120 دقیقه­ای طی دو جلسه در هفته را دریافت نمود؛ اما گروه گواه مداخله­ای دریافت نکرد. اطلاعات به دست آمده با تحلیل کوواریانس چندمتغیریتحلیل شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد کهتفاوت معناداری بین گروه های آزمایش و گواه در کاهش شدت نشانگان پرخوری عصبی و عادات خوردن وجود دارد. همچنین، در تن انگاره و افسردگی تفاوت معناداری بین گروه ها مشاهده گردید. نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش می توان بیان کرد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد موجب کاهش نشانگان پرخوری عصبی، افسردگی و بهبود تن انگاره در افراد تحت درمان شده است. استفاده از این روش درمانی برای مبتلایان به پرخوری عصبی در جامعه بیماران پیشنهاد می شود.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ، پرخوری عصبی ، افسردگی ، تن انگاره