پایداری اجتماعی در محلات حاشیه نشین(با تاکید بر محلات حاشیه نشین شهر مشهد)

پایداری اجتماعی یکی از ارکان توسعه ی پایدار است که در نتیجه ی بحران مصرف گرایی در عصر جهانی سازی در قرن اخیر مورد توجه قرار گرفته است. بعد اجتماعی پایداری با معیارهایی چون کیفیت محیط زندگی، میزان اجتماع پذیری فضاها و تنوع مکان ها در پهنه ی محله، سازگاری محیط سکونت و معاشرت با فرهنگ دینی و ملی، امنیت اجتماعی، میزان رضایت ساکنین از حضور در محیط که دلالت بر ایجاد محیطی پاسخگو به لایه های روحی و روانی نیازهای انسان دارد. به این منظور ابتدا پس از اشاره به مفاهیم پایداری اجتماعی و حاشیه نشینی، به روش کتابخانه ای ، عوامل عدم پایداری در محلات حاشیه نشین و آسیب های ناشی از آن را بررسی نموده و سپس به روش تفسیری - تحلیلی به ارائه ی راهبردهایی در جهت افزایش میزان پایداری اجتماعی در این مناطق میگردد. لذا بر مبنای یافته های پژوهش، برخورداری از مسکن مناسب به عنوان یکی از نیازهای اساسی در دین اسلام، قوانین ملی و بین المللی، طراحی کالبد محله متناسب با شان و منزلت، اجتماع پذیری محیط مسکن، دسترسی به محیط اشتغال، حفظ حریم خانواده در محله، حفظ حریم خصوصی افراد خانه، اهمیت فضای باز و سبز، تامین زیرساخت های شهری چون دسترسی به آب آشامیدنی سالم و شبکه فاضلاب، تامین حداقل زیربنای متناسب با سبک زندگی و نیاز خانواده ایرانی، می توان به شاخصهای پایداری اجتماعی دست یافت.

کلیدواژه ها:

پایداری اجتماعی ، حاشیه نشینی ، عدالت فضایی ، حس تعلق به محیط ، محیط پاسخگو