طراحی مجتمع مسکونی معاصر با رویکرد روانشناسی محیطی و حس تعلق به مکان

روانشناسی محیط رویکردی است که ده ه های حاضر به شکلی وارد معماری شده و با توجه به اتفاقاتی که در دوران معماری مدرن افتاده و نارضایتی هایی حاصل از آن به رقمی نیروی محرکی بوده برای پرداخت تخصصی تر به این حوزه که حس تعلق به مکان یکی از زیر مجموعه های روانشناسی محیط می باشد و به بررسی روحیات و نیازهای اساسی و اصلی انسان پرداخته و روند رسیدن به آن را مشخص می نماید چنانچه در عصر حاضر با توجه به دغدغه های موجود و کمی ها و کاستی های جوامع از بعد معنا و حس می تواند کمک رسان مسئله بهداشت روان افراد و جامعه باشد اهمیت این نکته که معماری برای انسان است و نه بر علیه او لزوم پرداخت به این رویکرد را متذکر می شود. حس تعلق به عنوان یکی از شاخصه های نو پا عرصه ی معماری، در ده ه های حاضر مطرح بوده که تاثیر آن در ارتباط هرچه بیشتر مصرف کنندگان با تولیدات معماری باعث پرداخت به این موضوع شده است، تا تولیدات معماری بتواند ارتباط عمیق تر و کاراتری با مصرف کنندکان را داشته باشد بطوری که معماری متغییر وابسته به متغییر حس تعلق باشد چرا که هر مردمی و هر قومی تعلقات و مناسبات خود را دنبال کرده و معماری را با الگوی آن مردم بنا می کنیم، تا از تناقضات بیشتر جلوگیری کرده و در جهت وابستگی و تعلق هرچه بیشتر مصرف کنندگان نسبت به بناها را باعث شویم.. از این رو روانشناسی محیطی میتواند عرصه ی مهم در شناخت انسان و محیط در مجتمع مسکونی محسوب شود. روش تحقیق حاضر بصورت توصیفی – تحلیلی می باشد. هدف تحقیق حاضر توجه به حس تعلق به مکان در طراحی مجتمع مسکونی معاصر می باشد.

کلیدواژه ها:

مجتمع مسکونی ، معماری معاصر ، روانشناسی محیط ، حس تعلق به مکان