بازآفرینی اجتماعی پایدار محلات تاریخی در جهت هویت بخشی به بافت های کمترتوسعه یافته شهری (محله سیروس تهران)

در تعریف دانش طراحی شهری، ارتقای کیفیت محیطی به عنوان یکی از وظایف اصلی طراح شهر ذکر میشود. از طرفی بافت تاریخی شهرها میراث با ارزشی است که در همه دورههای تاریخی از اهمیت و نقش خاصی در توسعه شهرها برخوردار بوده است. اهمیت نقش این گونه بافتها امروزه نیز در توسعه شهرها مطرح است. نقش عناصر و بافتهای تاریخی را میتوان در زمینه های متعددی همچون توسعه مجدد و جذب جمعیت، توسعه گردشگری، هویت بخشی به شهرها و... دانست که کلیت منسجمی از مسائل اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، جمعیتی، کالبدی و... را در کنارهم در نظر میگیرد. از عمده ترین رویکردها در زمینه پایداری، احیای بافت های شهری و تاکید بر رویکرد بازآفرینی است. رویکردی که از بازسازی، باززنده سازی، نوسازی و توسعه مجدد به بازآفرینی و نوزایی شهری تکامل یافته و در این مسیر، گذاری را از حوزه توجه صرف به کالبد به عرصه تاکید بر ملاحظات اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و هنری تجربه کرده است. مقاله حاضر باهدف تحقق برنامه ریزی محله محور و بازآفرینی محلات فرسوده شهری با تاکید بر بازآفرینی اجتماعی پایدار اجتماعی محلات و پاسخ گویی به پرسش اصلی پژوهش میباشد که؛ به چه طریقی میتوان رویکرد مداخله ای مناسب در راستای پایدارسازی بافت فرسوده محله سیروس شهر تهران را فراهم کرد در پژوهش حاضر برای دست یابی به هدف آن، با روش تحلیلی توصیفی و براساس مطالعات صورت گرفته از طریق برداشت های میدانی، اسناد فرادست و مصاحبه با ساکنان؛ با بهره مندی از روش تحلیلSWOT ضمن احصاء چالش ها، نقاط ضعف، فرصت ها و نقاط قوت مزبور و براساس متغیرهای اثرگذار بر پایداری در ابعاد اجتماعی سعی شده است چگونگی بازآفرینی پایدار محله سیروس تهران را در قالب برنامه ای جامع و یکپارچه ارائه نماید. نتایج تحقیق حاکی ازآن است که اگر رویکرد به بازآفرینی؛ اجتماع مدار، یکپارچه، جامع و استراتژیک باشد، آنگاه به خودی خود رویکرد بازآفرینی پایدار حاصل خواهد شد.

کلیدواژه ها:

بازآفرینی پایدار ، بازآفرینی اجتماعی ، محلات تاریخی ، هویت بخشی ، محله سیروس