بررسی معماری بومی بر مبنای پایداری در گیلان

امروزه با افزایش چشمگیر جمعیت و با تمایل به زندگی شهر نشینی مباحث جدید تحت عنوان توسعه پایدار با محوریت مصرف منابع به گونه ای که ضمن پاسخ به نیاز های نسل حاضر،پاسخگوی نیاز های نسل آینده نیز باشد،مورد توجه قرار گرفته است.مفهوم معماری پایدار، پدید آوردن بنا و محیط بهینه با حداکثر انطباق و بهره جویی از شرایط محیطی و انرژی های طبیعی می باشد.انسان خواه ناخواه تحت شرایط اقلیمی محیط پیرامون خود قرار می گیرد و این اقلیم است که نوع معیشت و راه تامین نیاز های وی را معین می نماید.معماری همساز با اقلیم، دارای ویژگی های ارزشمندی است که حاصل منش و واکنش متقابل انسان و طبیعت می باشد و ساختمان باید به گونه ای طراحی شود که قادر به استفاده از اقلیم و منابع انرژی محلی باشد.در معماری بومی گیلان، مصالح مورد استفاده تا فرم کلی بنا تحت تاثیر محیط پیرامون می باشد زیرا باران های مداوم و رطوبت زیاد منطقه، عامل اصلی شکل گیری معماری و شهرسازی بومی این سرزمین است.در مقاله حاضر، با توضیحاتی که درباره ویژگی های آب و هوایی و معماری بناهای مسکونی منطقه داده می شود سعی بر آن است که تصویر کلی از معماری گیلان ارایه گردد.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، پایداری ، توسعه پایدار ، معماری همساز با اقلیم ، گیلان.