چالش های طراحی و برنامه ریزی شهری در کیفیت بخشی به مسکن حداقلی در راستای تحقق توسعه پایدارشهری

یکی از مهمترین چالش هایی که می تواند مقابل طراحی و برنامه ریزی مسکن قرارگیرد، محدودیت بودجه می باشد که میتواند به نحوی بر نگرش و عملکرد دستاندرکاران تامین مسکن از جمله طراحان و برنامه ریزان تاثیر گذارد که موجب چشم پوشی از وظیفه کیفیت بخشی به محیط شهری، محیط مسکونی و حتی نزول آن شود. این مقاله سعی دارد تا به شناخت چالش های معماری مسکن حداقل و توصیف موانعی بپردازد که هر یک از این چالشها در مقابل کیفیت این محیط خاص قرار می دهند. بدین منظور این تحقیق با استفاده از روش کیفی و تدبیر آزمون میدانی، به مصاحبه با 22 مدیر طراحی و برنامه ریزی شرکتهای مهندسان مشاور حوزه شهرسازی در شهر مشهد روی آورده تا طی آن عوامل مداخله گر در کیفیت بخشی برنامه ریزی مسکن حداقل را در شرایط واقعی این نوع پروژه ها و از تجربه دست اول طراحان و برنامه ریزان شهری حرفه ای استخراج کند. این مصاحبه حول سه موضوع نگرش طراح و برنامه ریز به موضوع مسکن حداقل و کیفیت آن و موانع و عوامل سد راه طراح در کیفیت بخشی به محیط و نحوه مواجهه طراحان و برنامه ریزان شهری با آنها سازماندهی شده است. بر اساس یافته های حاصل از این آزمون و تحلیل آنها، روند کیفیت بخشی در طراحی و برنامه ریزی مسکن حداقل با موانعی روبروست که از پنج عامل قانونگذار، برنامه ریز، سرمایه گذار، مرجع کنترل طرح و سازنده نشات میگیرند. این موانع باعث صرفنظر کردن یا دشواری در حل چالشهای طراحی شهری این فضا شامل همسوسازی نظرات ، طراحی بدون حضور مخاطب ، تنگنای فضایی و انگیزش پایین می شوند.

کلیدواژه ها:

طراحی شهری ، کیفیت بخشی ، مسکن حداقلی ، توسعه پایدار