افزایش کیفیت در بازآفرینی محله عودلاجان توسط باز تعریف الگوی هماهنگ جانمایی لازمه ها برای گردشگران

تهران به عنوان پایتخت صد و چند ساله ایران، دارای جاذبه های فراوانی مانند محدوده بافتهای ارزشمند تاریخی وقدیمی میباشد که محله عودلاجان از جمله مهمترین آنهاست. محله عودلاجان، به عنوان یکی از پنج محله اصلی هسته تاریخی شهر تهران، علیرغم همه پتانسیلهای ارزشمند خود، به دلیل فرسودگی مفرط در کالبد، با فقدان حیات شهری و فقر روزافزون در زمینه های فرهنگی اجتماعی، اقتصادی و کالبدی فضایی روبروست. بنابراین، تلاش در جهت بازآفرینی محله عودلاجان، جهت بازگرداندن مجدد بافت محله به چرخه حیات شهری و همچنین افزایش پایداری آن در زمینه های مختلف، امری ضروری و مهم میباشد. یکی از راهبردهایی که اخیرا، به عنوان گزینهای برای بازآفرینی بافت های فرسوده مورد توجه قرار گرفته است، در نظر گرفتن امکان توسعه گردشگری شهری در چشمانداز آتی طرح تفصیلی منطقه میباشد، چرا که گسترش گردشگری شهری به دلیل فرصتهایی که برای بافت ایجاد میکند، آن را از اثرات و پیامدهای مثبت فرهنگی اجتماعی، اقتصادی و کالبدی فضایی گردشگرپذیر شدن بهره مند مینماید. گردشگری شهری در صورتی که بتواند دو مولفه اساسی گردشگری شهری یعنی جاذبه و لازمه )تسهیلات و خدمات( را در قلب بافتهای فرسوده، دست به دست دهد، به بازآفرینی بافت در بالاترین سطح کیفی منجر خواهد شد. در محله عودلاجان، درحالیکه مولفه جاذبه، بدلیل پیشینه تاریخی محدوده، از حضور پررنگتر و قدرت بیشتری در جذب گردشگر برخوردار است، بیتوجهی به تعریف یک الگوی صحیح و ساماندهی شده در جانمایی لازمه ها، سبب شده است تا ورود گردشگر به این منطقه با مشکل مواجه گردد. لذا این مقاله برآنست تا با استفاده از روش توصیفی تحلیلی و همچنین مطالعات اسنادی و میدانی، به بازتعریف یک الگوی هماهنگ در جانمایی تسهیلات و خدمات مورد نیاز گردشگران، در راستای تسهیل گسترش گردشگری شهری در محله عودلاجان و در نتیجه افرایش کیفیت در بازآفرینی این محدوده تاریخی و ارزشمند بپردازد.

کلیدواژه ها:

بازآفرینی شهری ، بافت فرسوده ، محله عودلاجان ، گسترش گردشگری شهری ، لازمه ها