بررسی گسترش پذیری مسکن با توجه به راهکار های معماری اقتصادی

موضوع مسکن به عنوان یکی از نیاز های اساسی انسان همیشه مورد توجه جوامع بوده و از جهتی پر اهمیت است که نیاز ها و عوامل انسانی از قبیل زیستی، اقتصادی و اجتماعی تاثیر مستقیمی بر روی موضوع مسکن می گذارند. از طرفی دولت ها همیشه در صدد یافتن راهکاری برای تامین مسکن مناسب در جامعه ی خود بوده اند. نیاز به مسکن در قانون اساسی ایران نیز بیان شده است. طبق اصل سی و یک قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، داشتن مسکن مناسب حق هر فرد و خانواده ی ایرانی است. از این رو باید توجه داشت، وجود مشکلات اقتصادی در مسکن موجب پدیده ی افزایش هزینه ی خرید مسکن، افزیش هزینه ی اجاره نشینی، کاهش کیفیت ساخت و ساز، افزایش آپارتمان سازی صرفا به منظور سود بیشتر و عدم توجه به استاندارد و نیاز ها شده است. تمامی موارد ذکر شده، ساخت مسکن مناسب و با کیفیت را تبدیل به یک پروسه ی بسیار پر هزینه کرده است. در این مقاله با روش توصیفی و تحلیلی به بررسی راهکار های معماری اقتصادی برای دستیابی کاهش هزینه های پروسه ی ساخت پرداخته شده است. راهکار هایی که هرکدام نقاط قوت و ضعف متفاوتی دارند و می توان با ترکیب این راهکار ها و قرارگیری مناسب در مراحل مختلف ساخت، موثر واقع شوند. این مقاله به راهکاری برای گسترش و انعطاف واحد های مسکونی می پردازد که با تقسیم بندی حجم بالای هزینه ها در چند مرحله ی کوچک، به عنوان راهکاری جهت اجرای مسکن مناسب برای عموم جامعه مورد بررسی قرار گرفته است. در این راهکار سعی شده زمان و هزینه ی ساخت را در مراحل ساخت به بخش های کوچک تری کاهش داد.

کلیدواژه ها:

مسکن ، گسترش پذیری ، پایداری اقتصادی ، معماری اقتصادی ، انعطاف پذیری