بررسی الگوهای حضور در فضاهای اجتماع پذیر در گذشته تا امروز در ایران

انسانها در دنیای معاصر، در گیر و دار زندگی ماشینی و عصر ارتباطات مجازی، دارای نیاز ویژهای به فضاهایی باهویت های بخصوصی برای تامین آسایش و تعاملات اجتماعی و ایجاد ارتباط حضوری با همنوعان خود هستند. درگذشته، شیوهی زندگی و ملزومات آن، تجلی کاملی در نحوه ی معماری داشته است. اما دگرگونی در نحوه ی زندگی،ساختارهای اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و زیست محیطی در شهرهای امروز، باعث عدم پاسخگویی مناسب به نیازهایمردم شده است. در این مطالعه ابتدا مفهوم فضاهای شهری و عمومی، اجتماع پذیری و اجتماع پذیری در فضاهای عمومیمورد مطالعه قرارگرفته و معیارهایی جهت سنجش اجتماع پذیری فضاها در یک مدل مفهومی شامل دو بعد کالبدی وفعالیتی تدوین شده است و سپس به طور خاص به بررسی فضاهای اجتماع پذیر شهرهای سنتی ایران و الگوهای اینفضاهای اجتماع پذیر در کاربری های میدان ها، مساجد، کاروانسرا ها و بازار های سنتی (بازار) به عنوان فضاهای پر جنبو جوش پرداخته است و تغییر این الگوهای تجمع را در کاربری های امروزه بررسی می کند. سپس به بررسی معیار هاییجهت ارتقای اجتماع پذیری در دوران معاصر میپردازد. با توجه به مطالعات انجامشده، حضور سایر افراد در فضا اولینعامل ایجاد تعاملات اجتماعی است و برای تشویق به حضور در فضا، معماری فضا باید با نیازهای مردم هماهنگیداشته باشد. دسترسی مناسب، جاذبه بصری فضا، امکان استفاده برای عموم و مشاهده سایر مردم در فضا، عوامل موثری براجتماع پذیری فضاهای عمومی هستند. روش تحقیق در این پژوهش کیفی بوده و گردآوری اطلاعات به صورتکتابخانه ای و مقایسه و تحلیل و جمع بندی نهایی می باشد.

کلیدواژه ها:

فضاهای شهری ، اجتماع پذیری ، فضاهای عمومی ، الگوهای حضور