تجلی هنر در معماری (دوره اسلامی)

در سیر تاریخ هنر، هیچ هنری با اندازه هنرهای اسلامی بحث برانگیز، و در عین حال متعالی، وحدت بخش و حیرت انگیز نبوده است. از یک سو شگفتی های هنرهای اسلامی همراه با شیوه های به کارگیری در مجموعه ها و از سوی دیگر یک چشم انداز کامل از نقش مایه ها توام با معماری و ایمان انسانی درهم آمیخته می باشند. هنرهای اسلامی در نخستین سال های خود به طور مشخص از هنر مسیحیت بوده و در همه دوره های مختلف مسیحیت اعم از بیزانس، کاروانژیان، روهانسک، گوتیک، رنسانس و باروک با تفاوت های متفاوت و بسیار زیاد برخوردار می گردد. در واقع اساس دوره ها در اسلام و مسیحیت هنر بوده طوری که در جهان اسلام همسانی زمانی و مکانی بیشتر بوده به بیان دیگر هنرمندان اسلامی مانند هنرهای که هنرمندان رنسانسی در جستجوی ایده های نو و ناشناخته قدم می گذاشتند. پیشه نمی رفتند، بلکه به دنبال احیاء و ذوق هنر در تجلی روح هنر را زنده و تجربه منحصر به فرد را نهادیه می کردند. روش تحقیق در این پژوهش با استفاده از نوع روش توصیفی- تحلیلی، و همچنین جمع آوری اطلاعات به شیوه کتابخانه ای و مستندات مکتوب بر اساس موضوع پزوهش ومفاهیم مرتبط استوار و با بررسی واکاوی، تجزیه و تحلیل داده های اطلاعات، استخراج گردیده است. بنابراین هنر اسلامی را می توان منظری از تجلی هنرف کمال تا ثروتی در پیشه های جهان بیان نمود، طوری که تنوع سرزمین های جغرافیایی با گونه های بارز و طبعا ویژه اسلامی بارشناسی از گذشته برخوردار می گردند و دارای اهمیت بسیار والا می باشند. همچنین در مقاله حاضر تلاش گردیده تاثیر هنر اسلامی در جهان و معماری های دوره های مختلف و چگونگی تجلی هویت هنر در دوره های اسلامی مورد ارزیابی و مطالعه موثر مورد بررسی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

هنر ، معماری ، هنر اسلامی ، تجلی هنر