بررسی نشانه شناسانه نشان های تصویری و نوشتاری (نمونه موردی نشان های شبکه های سیمای ایران)

این پژوهش، با استفاده از روش توصیفی- تبیینی و با تکیه بر منابع کتابخانه ای و دیداری- شنیداری با بررسی کلی انواع نشانه ها و شرایط بر حاکم بر آنها، به شیوه نشانه شناسانه به تحلیل و تفسیر نشانه های شبکه های سیما می پردازد. به طور کلی این نوشتار درصدد یافتن نقش آرم در فرایند ارتباط با جامعه و همچنین یافتن شاخصه ها و معیارهای ارزیابی نشانه ها از منظر نشانه شناسی است. به همین منظور پس از شناخت اصول ارزیابی نشانه شناسانه به طور کلی به تحقق درباره انواع نشانه ها و شرایط کلی حاکم بر آنها پرداخته شده است. آنگاه به بررسی نشانه شناسانه نشانه های شبکه های سیما پرداخته و آنها را مورد بررسی قرار داده که نتایج آن به صورت نمودارهایی قابل مشاهده است. این مطالعه آشکار می سازد که به هیچ وجه نمی توان از آرم (هر نوع آرم) انتظار کمال را داشت. به دیگر سخن، آرم نمی تواند از نظر معنا و مفهوم به تمام و کمال جایگزین سازمان (فرستنده پیام) گردد، بلکه در کمک گرفتن از مجازها و ا ستعاره ها تنها بخشی از آن را عرضه می کند. رابطه دال و مدلول هماره نسبی است و انتخاب تصویر (فیگوراتیو یا غیر فیگوراتیو) برای بیان محتوای پیام از سوی فرستنده، گزینشی قطعی در قالب قرار دادی فراگیری شده، نیست. انتخاب شیوه بیان از طرف فرستنده (سازمان یا طرح گرافیک)، مهمترین عامل در تکوین گفتمان و شکل دهنده معنای پیام است.

کلیدواژه ها:

نشانه شناسی ، آرم ، شبکه های سیمای ایران