تحلیلی بر کاربری فضای سبز درون شهری با رویکرد زیست محیطی(مطالعه موردی: کهریزک)

پارک ها و فضاهای سبز شهر، بخشی از ساختار شهری می باشند که طراحی آن می بایست در راستای ضروریات زندگی شهری و پاسخگویی به نیاز شهروندان قرار گیرد. اهمیت فضاهای سبز شهری تا بدان حد است که امروزه وجود این کاربری به عنوان یکی از شاخص های توسعه یافتگی جوامع به حساب می آید. فطرت انسان به گونه ای آفریده شده است که توانایی های بسیاری دارد و این توانایی ها بدون ارتباط با زیبایی های طبیعی که درزندگی شهری که همان فضاهای سبز می باشند به افسردگی و خمودی می گراید و بالطبع در پرتو بهره مندی از فضای سبزخلاقیت های انسان شکوفه می گردد. امروزه مفهوم شهرها بدون وجود فضای سبز موثر در اشکال گوناگون آن قابل مقایسه نیست. با افزایش جمعیت و رشد روزافزون شهرنشینی و مشکلات ناشی از آن، نیاز به ایجاد پارک های شهری برای ارتقاء سطح سلامتی، اجتماعی و فرهنگی بیش از پیش احساس می شود. از طرف دیگر، پارک های شهری جزئی از منابع زیست محیطی بوده که می توان آنها را سرمایه های شهر به شمار آورد. فقدان مبنای علمی و فنی در طراحی پارک های شهری باعث شده تا پایداری بقا و کیفیت آنها کاهش یافته و موجب عدم رضایت شهروندان از زندگی شهری و افزایش آسیب های جدی به شهر و محیط زیست شهری شود. بر همین اساس هدف اصلی پژوهش حاضر تحلیلی بر کاربری فضای سبز درون شهری با رویکرد زیست محیطی در شهر کهریزک با روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتایج این پژوهش می توان دریافت که لازمه طراحی پارک های شهری پایدار ایجاد هماهنگی بین جهار عامل موقعیت مکانی، عناصر زیباشناختی، نحوه عملکرد و رابطه فرهنگی مردم با طبیعت و استانداردهای لازم است، به گونه ای که طراحی پارک ها و فضاهای سبز، در راستای تامین انرژی از منابع تجدید پذیر، پتانسیل های ا کولوژیکی و مشارکت مردم در سطح خرد و کلان و القا کننده حس مسئولیت پذیری در نگهداری از فضاهای سبز و پارک ها باشد.

کلیدواژه ها:

کاربری فضای سبز ، زیست محیطی ، کهریزک