بررسی جایگاه آب در معماری خانه های سنتی ایرانی

آب به عنوان یکی از عناصر چهارگانه طبیعت(آب، آتش، باد و خاک) نقش مهمی در فرهنک اسلامی، ایرانی و معماری این مرز و بوم دارد. چنانچه می دانیم آب در نزد ایرانیان از روزگار کهن؛ بسیار محترم بوده است و آن را مقدس می شمردند و همچنین با نگاهی به کتاب آسمانی قرآنی می توان آیات فراوانی در رابطه با آب پیدا کرد که همگی گواه بر ارزش و اهمیت این عنصر در اسلام و فرهنگ اسلامی دارند. خانه های سنتی ایران به واسطه دیدگاه طبیعت گرایانه سازندگان،بیشترین سازگاری را با طبیعت و اقلیم محل ساخت خود داشته اند .این در حالی است که باور داریم انسان جزئی از طبیعت است و ارتباط نزدیکش با طبیعت باعث ادامه حیات و دوام زندگی اوست.در میان عناصر موجود در طبیعت ،آب از اهمیت بیشتری نسبت به بقیه برخوردار است و همواره سایر عناصر طبیعی را تحت تاثیر قرار می دهد. عنصر آب به عنوان عنصر طبیعی و حیاط به عنوان عنصر اساسی در معماری سنتی نخستین گام ها در معماری را برداشته اند. شاخص هایی که برای رسیدن به آسایش مطلوب در معماری سنتی ایران دیده می شود درونگرایی، برونگرایی، جهت گیری، فرو رفتن در دل خاک، خانه های چهار فصل، استفاده از فضای سبز،استفاده از مصالح مناسب، عایق کاری و در نهایت نقش آب در معماری سنتی ایران است. هدف اصلی این بررسی جایگاه آب در معماری خانه های سنتی ایرانی می باشد، این تحقیق به صورت کمی و به روش توصیفی - تحلیلی انجام شده است و در مرحله گردآوری اطلاعات از روش کتابخانه ای بهره گرفته شده است. نتایج حاصل از تحقیق نشان می دهد آب که مایه حیات است باید بیشتر به در معماری خانه های ایران توجه کرد و از جایگاه بسیار مهمی در معماری برخوردار است.

کلیدواژه ها:

آب ، معماری ، خانه سنتی