بررسی خصوصیات فیزیکوشیمیایی و مکانیکی فیلم های خوراکی، بسته بندی های فعال و بیوپلیمرهای جدید بسته بندی مواد غذایی

به منظور کاهش اثرات نامطلوب زیست محیطی بسته بندی های غیر قابل تجزیه در دو دهه اخیر در کشورهای پیشرفته توجه خاصی به بسته بندی های زیست تجزیه پذیر معطوف شده است. مواد اولیه این بسته بندی ها عمدتاً بیوپلیمرهای بلند زنجیر نظیر سلولز، پروتئین و کربوهیدرات های کمپلکس مثل نشاسته می باشد که برخلاف بسته بندی های غیر قابل تجزیه مثل پلاستیک های اصلاح شده، پلی وینیل الکل و پلی هیدروکسی بوتیرات می تواند براحتی توسط میکروارگانیسم ها تجزیه شود و تولید مواد متابولیکی طبیعی کند. از بین بیوپلیمرهای مذکور نشاسته و سلولز بیشترین کاربرد را برای تهیه این نوع بسته بندی دارد که به دلیل خصوصیت مکانیکی ضعیف (تردی زیاد) و هیدروفیلیک بودن می بایست اصلاح گردد که تحت عنوان کوپلیمر شناخته می شود. در این مقاله به بررسی تأثیر افزودن نوعی پلیساکارید تحت عنوان دی آلدهید کربوکسی متیل سلولز بر خصوصیات مکانیکی، پایداری حرارتی، خصوصیت ممانعت از عبور نور، قابلیت تورم و نفوذ پذیری به بخار آب بیوفیلم های ژلاتین، ارزیابی تأثیر آزاد سازی آنتی اکسیدان ها از نوعی بسته بندی فعال بر افزایش عمر ماندگاری شیرخشک و ممانعت از اکسیداسیون نوری آن و همچنین تعیین خصوصیات مکانیکی و مقاومت به رطوبت بیوپلیمر آلژینات- پروتئین پوشانده شده روی کاغذهای مقوایی بسته بندی غذایی بصورت مجزا پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

بیوفیلم ، بسته بندی فعال غذایی ، بسته بندی زیست تجزیه پذیر