بررسی و تحلیل ترجمه ی رمان الشحاذ بر اساس الگوی نظری وینی و داربلنه

پس از  اینکه، در نخستین سال های قرن بیستم میلادی، عرصه­ های نوین زبان­شناسی معرفی شدند، کم کم توصیف زبان های گوناگون، بر اساس معیارهای علمی و بی­ طرفانه مورد توجه قرار گرفت. در میانه همین قرن، دو پژوهشگر کانادایی با نام های ژان پل وینی و ژان داربلنه بر اساس الگوهای زبان­شناسانه، به توصیف روش های مورد استفاده مترجم­ها در برگردان متن­هایی از زبان­های فرانسه و انگلیسی به یک­دیگر پرداختند. از آن زمان تا دوره حاضر، روش های آن­ها، مبنای نظری پژوهش­های گوناگون در حوزه مطالعات ترجمه قرار گرفت. مقاله حاضر کوشیده ­است با در نظر گرفتن تکنیک های مطرح ­شده در روش وینی و داربلنه (Vinay & Darbelnet, 1985)، به استخراج نمونه های تطبیقی از ترجمه کتاب الشحاذ نجیب محفوظ بپردازد که به وسیله محمد دهقانی با نام گدا ترجمه شده­ است، تا در نهایت جمع بندی از تکنیک های به کار گرفته شده در این ترجمه ارائه دهد. یافته ­های پژوهش نشان می دهد که مترجم در ارائه ترجمه ای شیوا به زبان فارسی، بیشتر از روش های ترجمه غیرمستقیم بهره جسته و از میان تکنیک های گوناگون روش مورد اشاره، به همانندسازی روی آورده ­است.

کلیدواژه ها:

تکنیک های ترجمه ، وینی و داربلنه ، الشحاذ ، گدا