بررسی سازگاری گونه های درختی با توجه به روش های مختلف کشت در شرایط دیم در شیب های جنوبی کوه های عون بن علی تبریز

در کشور ایران که سطح وسیعی از آن دارای آب و هوای خشک و نیمه خشک است و در نتیجه، اکوسیستمهای شکننده و آسیبپذیری دارد، جنگل و پوشش گیاهی از اهمیت مضاعفی برخوردار است. بنابراین به منظور جلوگیری از فرسایش و بازسازی مکان های طبیعی تجدید شونده در مناطق نیمه خشک، بررسی همه جانبه ای در زمینه جنگلکاری و ایجاد فضای سبز از طریق اتکاء به آب باران الزامی می باشد. محل مورد آزمایش از نظر شرایط اقلیمی و خاکی از جمله فقیر بودن خاک، گرمای زیاد و خشکی مداوم در تابستان، سرمای شدید در زمستان و باد شدید در فصول مختلف سال، در زمره نامناسب ترین محل های مناطق نیمه خشک محسوب میگردد. در این بررسی برای دستیابی به مناسب ترین شیوه جنگلکاری (پنج روش مختلف کشت) و انتخاب سازگارترین گونه ها (پنج گونه درختی) با استفاده از آب باران، آزمایشی برای اولین بار در شیبهای جنوبی کوه عون بن علی تبریز در سال 1374 پیاده شد. طرح آزمایشی کرتهای دو بار خرد شده آشیانهای با سه تکرار بود. در کرتهای اصلی پنج نوع روش کشت به منظور ذخیره رطوبت طراحی گردید. درصد زنده مانی، ارتفاع نهال ها و قطر گونه-های درختی بین سال های 1374 الی 1381 اندازه گیری گردید. اگرچه تجزیه واریانس داده ها از لحاظ درصد زنده مانی در سال 1381 تفاوت معنیداری را در بین پنج نوع روش کشت نشان نداد اما درصد زنده مانی کلیه گونههای درختی مورد مطالعه به طور غیرقابل انتظاری بالا بود و به ترتیب برای بنه، کاج زرد ، ارس چینی، اقاقیا و کاج سیاه اتریش برابر با 87/17، 82/17 ،77/7، 73/83 و 44/67 درصد بود. بنه با 14/32 سانتیمتر رشد طولی مطلق، 12/03درصد رشد طولی نسبی و /55 17درصد رشد قطری نسبی برترین گونه در بین درختان شناخته شد

کلیدواژه ها:

دیم ، سازگاری ، جنگل کاری ، گونه های درختی