مقایسه غلظت دی اکسید کربن و ارتباط آن با پارامترهای فیزیکی درکلاس های درس شمال و شرق ایران

سابقه و هدف: افزایش غلظت دی اکسید کربن، منجر به کاهش آسایش و اختلال در یادگیری می شود. لذا پژوهش حاضر با هدف تعیین غلظت دی اکسید کربن و ارتباط آن با پارامترهای فیزیکی در کلاس های درس در شمال و شرق ایران انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه توصیفی مقطعی حاضر در بهار 1397 در 6 مدرسه دبیرستانی و 28 کلاس شهر بابل در شمال کشور و 28 کلاس آموزشی دانشگاه علوم پزشکی گناباد در شرق کشور بصورت تصادفی انجام پذیرفت. جهت سنجش دی اکسید کربن از دستگاه استاندارد CO2 متر استفاده شد. جهت تعیین پارامترهای فیزیکی موثر بر غلظت دی اکسید کربن، اطلاعاتی از قبیل (نوع تهویه، سیستم های گرمایشی و سرمایشی، طبقات کلاس ها، هوای خیلی گرم، هوای خیلی سرد، هوای خشک و مرطوب) در چک لیست جمع آوری گردید. آنالیز داده ها از طریق آزمون های آماری مجذور کای، ANOVA و T-test انجام شد. سطح معنی داری داده ها کمتر از 0/05 در نظر گرفته شد. یافته ها: میانگین غلظت دی اکسید کربن در کلاس های شهر بابل و گناباد به ترتیب (544/2 ± 1518/54) و (520/05 ± 882/8) بود. در پژوهش حاضر در کلاس های مدارس شهر بابل ارتباط معنی داری بین دی اکسید کربن با نوع تهویه (0/021 =p) و سیستم گرمایشی وجود داشت (0/025 =p). آزمون آماری ANOVA نشان داد بین غلظت دی اکسید کربن در کلاس های درس دو محیط آموزشی (مدارس و دانشگاه) ارتباط معنی داری وجود داشت (0/001 =p)، به طوری که غلظت دی اکسید کربن در کلاس های درس شمال ایران بیشتر از کلاس های درس شرق کشور بود. نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که غلظت دی اکسید کربن در اکثر کلاس ها بالا بوده و با نوع تهویه و سیستم های گرمایشی و سرمایشی ارتباط داشت. بنابراین پیشنهاد می شود محیط های آموزشی از نظر بهداشتی به خصوص کیفیت هوای داخل ساختمان بررسی و در صورت مغایرت با استانداردهای ملی و بین المللی، اقدامات اصلاحی در کلاس های درس انجام شود.

کلیدواژه ها:

دی اکسید کربن ، تهویه ، کلاس ، شمال ، شرق