نوشهرگرایی رویکردی نوین در بازآفرینی محلات سنتی

نوشهرگرایی به عنوان یک رویکرد جدید طراحی و برنامه ریزی شهری درانتقاد به شهرسازی دوران معاصر که دارای الگویی پراکنده، غیر انسانی و ماشینی است، شکل گرفته است. این رهیافت آمیزه ای از سبکهای معماری، رشدهوشمند، مخالفت با توسعه پراکنده و شهرسازی پایدار مبتنی بر حمل و نقل عمومی است. این رویکرد امروزه هدایت و رهبری نسل پست مدرن طراحان و برنامه ریزان را برعهده دارد و یکی از مهمترین رویکرد های برنامه ریزیشهری در این قرن محسوب می شود. اصول اولیه این رویکرد بر مبنای به کار گیری اصول سنتی شهرسازی پایدار در شهرسازی انسانگرا ی گذشته، بوده است. هدف از این نوشتار، معرفی رویکرد نوشهرگرایی بر مبنای نگرشانسان گرایانه شهرسازی سنتی در مقابل نگرش اتومبیل گرای شهرسازی مدرن و نحوه به کارگیری آن در کشورهای توسعه یافته می باشد. در این نوشتار با استفاده از روش تحلیل توصیفی، به معرفی رویکرد نوشهرگرایی -پرداخته می شود. در این راستا، نحوه شکل گیری، محتوای نظری نظریه پردازان، ابعاد و ویژگی های رویکرد مذکور تشریح می گردد. نتایج این بررسی روشن نمود که ماهیت و شرایط شکل گیری نهضت نوشهرگرایی، به منظور بهکارگیری در فرایند برنامه ریزی و طراحی شهری در راستای دستیابی به اهداف شهرسازی پایدار بسیار حرکت جدیدی بوده و می تواند منجر به پیدایش فضاهای پایدارگرددشیعه 21و1390

کلیدواژه ها:

نوشهرگرایی ، بازآفرینی ، بافت شهری ، فرسودگی و محله