بررسی تاثیر اثربخشی آموزش تمایز یافتگی بر سازگاری اجتماعی دوره ابتدایی شهرستان پاکدشت

هدف تحقیق حاضر بررسی اثربخشی آموزش تمایزیافتگی بر سازگاری اجتماعی بود.این پژوهش از نوع کاربردی و از نظر روش پژوهش از نوع تجربی (پیش آزمون – پسآزمون) با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه کودکان دوره ابتدایی شهرستانپاکدشت، که در سال تحصیلی 1398 مشغول به تحصیل بوده و تعداد آنها 1000 نفرمی باشد. که از بین آنها 40 نفر به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب گردیدند و بهصورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. برای گرداوری داده ها ازپرسشنامه (پرسشنامه روانی کالیفرنیا) استفاده شد. پس از انتخاب تصادفی گروه هایآزمایش و کنترل، آموزش تمایز یافتگی بر روی گروه آزمایش به مدت 8 جلسه یکساعته اجرا گردید. پس از اتمام برنامه آموزشی از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد.داده های بدست آمده با استفاده از روش آماری تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیلقرار گرفت. نتایج حاصل از این تحلیل حاکی از آن بود که برنامه ی مهارت تمایزیافتگی در افزایش سازگاری اجتماعی (F(1.36)=51/42, P=0/001, partial ἠ2=0/59) تاثیر گذار بوده است. به طور کلی می توان گفت آموزش مهارت تمایز یافتگی می تواند در افزایش سازگاری اجتماعی کمک نماید و منجر به عملکرد بهتر آنها در این موقعیت ها گردد.

کلیدواژه ها:

آموزش تمایز یافتگی ، سازگاری اجتماعی