اثربخشی رواندرمانی انگیزشی بر تمایزیافتگی فرد از خانواده اصلی در دانش آموزان پایه نهم دوره اول مقطع متوسطه ی شهرستان بیرجند

پژوهش حاضر باهدف بررسی اثربخشی رواندرمانی بر تمایزیافتگی فرد از خانواده اصلی در دانش آموزان پایه هشتمدوره اول مقطع متوسطه شهرستان بیرجند انجام شد. روش: روش پژوهش شبه آزمایشی بوده و از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آن را کلیه دانش آموزان پایه نهم دوره اول مقطع متوسطه شهرستان بیرجنددر سال تحصیلی 99-98 تشکیل میدادند که از بین آنها 30 نفر با استفاده از روش نمونه گیری ترکیبی (خوشه ایچندمرحله ای) انتخاب گردید. گروه آزمایش 8 جلسه (هر هفته دو جلسه به مدت 120 دقیقه) تحت روان درمانی انگیزشیقرار گرفتند درحالیکه گروه کنترل تحت هیچ مداخله ای قرار نگرفت. به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه تمایزیافتگی(DSI) استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس چند متغیره نشان داد در متغیرهای جایگاه من، گریز عاطفی، همآمیختگی با دیگران، واکنش پذیری عاطفی و تمایزیافتگی کل، بین گروه آزمایش و کنترل در مرحله پس آزمون تفاوتوجود دارد (P<0/05). نتیجه گیری: برگزاری جلسات روان درمانی انگیزشی شیوه موثری در افزایش تمایزیافتگی فرد ازخانواده اصلی است.

کلیدواژه ها:

روان درمانی انگیزشی ، تمایزیافتگی ، خانواده اصلی ، دانش آموز