رمانتیسم در دیوان شاکه و خان منصور

رمانتیسم یکی از مکاتب ادبی است که همانند دیگر مکاتب ادبی تعریف جامع و مانعی از آن ارائه نشده است. با وجود آنکه خاستگاه این مکتب ادبی را به غرب منتسب می دانند اما سال ها پیش از ظهور مکتب رمانتیسم، در شعر سایر ملل ذهنیتی وجود داشته است که دربرگیرنده بسیار از مولفه های مکتب ادبی رمانتیسم است. دیوان شاکه و خان منصور، سروده های دو تن از شاعران کرد زبان است که در آن بسیاری از مولفه های رمانتیسم به کار رفته است، از این رو پژوهش حاضر با شیوه توصیفی- تحلیلی در پی آن است که برجسته ترین مشخصه های رمانتیسم را در سروده های آنها بررسی کند. یافته های پژوهش بیانگر آن است که طبیعت گرایی، عشق، تخیل و احساس، مرگ اندیشی، غم و اندوه و نوستالوژی از بارزترین مولفه های رمانتیسم در دیوان شاکه و خان منصور هستند که با تکیه بر مبانی رمانتیسم و استناد به سروده های آنها تحلیل شده اند.

کلیدواژه ها:

رمانتیسم ، شعر معاصر کردی ، شاکه و خان منصور