زمینه گرایی، راهکاری جهت تقویت و ارتقاء توسعه پایدار شهری درساخت و سازهای امروز

با گذشت زمان و پدید آمدن بحران های زیست محیطی، طراحی پایدار به عنوان یکی از مباحث مهم معماری در چند ده ه اخیر مطرح شده است. در معماری هر بنایی براساس زمینه های فرهنگی، اجتماعی، تاریخی،کالبدی، اقلیمی و شرایط خاص آن سایت و ساختمان، طراحی و اجرا می گردد و ساختمان به عنوان عضوی هماهنگ با بستر و محیط خود شناخته می شود. امروزه زمینه در نظام بافت های شهری، کمتر مورد توجه قرار گرفته و این در حالیست که رسیدن به معماری پایدار، تنها با تکیهبر زمینه گرایی میسر می گردد. زمینه گرایی با تاکید بر زمین مداری و پیوند محیط با فضا به درک بستر خود پرداخته و پیامی را که بستر به او انتقال می دهد به عینیت می رساند که به طور کلی موجب به وجود آمدن ارتباطی بهتر بین معماری و زمینه شده و پایداری آن را تقویت می بخشد. هدف اصلی این پژوهش، تلاش برای شناخت و تعاملی هدفمند با بستر و زمینه، جهت تبیین جایگاه زمینه گرایی در راستای تقویت و ارتقاء توسعه پایدار می باشد. روش پژوهش در این مقاله توصیفی _تحلیلی بوده و از طریق مطالعات کتابخانه ای، اسناد موجود و منابع اینترنتی به گردآوری اطلاعات پرداخته شده است. امید است که با بررسی ابعاد مختلف سازگاری با زمینه، زمینه گرایی و نقش آن ها در پایداری معماری و توسعه شهری، بتوان دستاوردهایی را جهت استفاده کاربردی در راستای تحقق توسعه پایدار در معماری و شهرسازی امروز، فراهم آورد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، پایداری ، زمینه گرایی ، معماری ، شهرسازی ، زمینه.