پیدایش آوانگاری به شیوه غربی در ایران و آسیب شناسی این روش در نوشتارموسیقی دستگاهی

نوشتار موسیقی در جوامع مختلف با رویکردهای گوناگونی وجود دارد وکاربرد آن، مرتبت با نظام آموزشی این فرهنگها، محدودیتها و امکانات آن در نحوه ی اجرا، تبیین میگردد. در فرهنگ موسیقی ایران که فرهنگ شفاهی آموزشی همواره برتری ویژهای نسبت به نوشتار و آوانویسی آن داشته است، سبب میشود تا آوانگاری موسیقی دستگاهی همواره با شبهاتی از عدم کارکرد این روش در موسیقی ایرانی همراه باشد. به هرتقدیر با ورود آوانویسی موسیقی به شیوه ی اروپایی در اواسط دوران قاجار بسیاری از هنرمندان از این شیوه به منظور ابزاری آموزشی استفاده کردند که خود مزایا و معایبی را در راه موسیقی ایرانی قرار داده است.این مقاله سعی در بررسی پیدایش نوشتار موسیقی5 دستگاهی به شیوه ی نت نگاری غربی دارد و هدف آن، پاسخ به چگونگی آغاز این شیوه و آسیب شناسی این روش در موسیقی دستگاهی ایران است که ابتدا با رویکردی تاریخی به پیدایش نت نویسی در فرهنگهای مختلف، چیستی و چگونگی آن پرداخته شده و سپس ورود نت نویسی غربی به ایران تحت تاثیر نفوذ مستشاران غربی و توسعه فرهنگی تجددخواهان هنری مورد ارزیابی قرار می گیرد. در انتهای این مقاله سعی شده تا به آسیب شناسی آوانگاری موسیقی ایرانی به شیوه ی غربی پرداخته شود که خود میتواند راهگشایی برای حل معضل تناقضات شیوه ی آموزش شفاهی و آموزش مکتوب باشد.

کلیدواژه ها:

موسیقی دستگاهی ، نت نویسی ، تجددخواهی در موسیقی ایران