زمینه و هدف: هرساله بلایای طبیعی به ویژه
زلزله هزینه های زیادی را به کشور ایران تحمیل میکند. در چرخه چهار فازی مدیریت بلایا، مرحله
کاهش آسیب که بیشترین میزان تاثیر را در کاهش اثرهای
زلزله دارد، کمترین میزان توجه را به خود اختصاص داده است. در این پژوهش تلاش شده است به صورت اختصاصی و عمیق این فاز و عوامل تاثیرگذار در آن بررسی شود. پژوهش حاضر باهدف ارائه مدل بومی
کاهش آسیب در برابر
زلزله انجام گردید.روش کار: این پژوهش در سه مرحله انجام شد. ابتدا تحلیل اسناد جهت شناسایی شرایط فعلی
کاهش آسیب و فرهنگ پیشگیری در کشور انجام شد. در این پژوهش در مرحله اول 58 سند از طریق مراجعه حضوری به سازمانها و جستجو در پایگاه های اطلاعاتی گردآوری گردید. از میان آنها تنها 28 سند با معیارهای ورود به پژوهش و هدف آن همخوانی داشت که با روش تحلیل محتوا بررسی شد. در مرحله دوم، در پژوهشی کیفی، مشارکت کنندگان شامل سه گروه بودند: مسئولان، خبرگان و گروهی از شهروندان. 19 نفر از مسئولان و خبرگان و 35 نفر از شهروندان در پژوهش شرکت داده شدند و درمجموع 54 مصاحبه انجام شد. برای انتخاب مشارکت کنندگان گروه اول و دوم، روش نمونه گیری مبتنی بر هدف از نوع نمونه گیری از افراد مهم و برای نمونه گیری از گروه سوم، از روش نمونه گیری استفاده از موارد بارز که در پژوهشهایی که جدید انجام شده است، به کار میرود استفاده شد. داده ها با استفاده از روش تماتیک تحلیل شدند. در مرحله سوم پژوهش با استفاده از دلفی الکترونیک اعتبار مدل به دست آمده تایید شد. میزان مشارکت خبرگان، در مرحله اول 60 درصد و در مرحله دوم 100 درصد بود.نتیجه گیری:در حوزه
کاهش آسیب نیاز به تصویب قوانین شفاف، کاربردی و حذف قوانین موازی اولین اولویت به نظر میرسد. در وهله بعد برای هر قانونی به ویژه در حوزه ساختوساز نیاز به ضمانت اجرایی سختگیرانه، حیاتی است. در حوزه آگاه سازی عمومی بعد درک خطر و آسیب پذیری غیر سازهای نیاز به سرمایه گذاری آموزشی از طریق تمامی توان رسانه دارد. نیاز به بازنگری در مبحث بیمه
زلزله توسط دولت نیز به شدت احساس میشود.