نقش خانواده در پیشگیری از بزهکاری نوجوانان

بزهکاری را میتوان به منزله یک بیماری اجتماعی تلقی نمود که باید معالجه شود. مسلما برای مبارزه با هر مرضی باید ابتدا آن را شناخت و به زمینه های پیدایش آن پی برد، سپس بیمار را نجات داده و از بروز دوباره این عارضه پیشگیری نمود. چنانچه بزهکاری یک عارضه و آسیب اجتماعی تلقی شود، لذا قشرنوجوان به عنوان یکی از اقشار آسیب پذیر جامعه در معرض ابتلا به این عارضه هستند یا به نوعی به آن دچار شده اند. بررسی علت ها، سبب می شود که مسئولین مربوط، به چگونگی شکل گیری اعمال نابهنجار شناخت پیدا کنند، آنگاه شیوه های صحیح و مناسب مبارزه با آنها را جستجو نمایند. لذا اینگونه مطالعات و تحقیقات ضرورت می یابند تا کجروی ها و جرایم بهتر و عمیقتر شناخته شود، منشاء آنها کشف گردد و بالاخره راه های اصلاح و بازپروری بزهکاران هموار گردد. بالاخره این قبیل کاوش هاست که امکان پیشگیری از ابتلاء به انحراف و سقوط استعدادها را در نیروهای انسانی بالقوه جامعه، فراهم می سازد و خانواده و دولت، حال و آینده کشور از خسارات مادی و معنوی فراوانی رهایی می یابند. با توجه به اینکه سازندگی فردای جامعه بستگی به نیروی فعال پر شور و سلامت جسمی و روحی نسل نوجوان دارد، لازم است که همه امکانات جامعه را برای پیشگیری و مبارزه و ریشه کن کردن بزهکاری نوجوانان کشورمان به کار بردیم.از طرف دیگر آنچه موجب نگرانی شده است صدمات و لطمات جبران ناپذیری است که بر اثر فروپاشیدن کانون خانواده ایجاد می شود، صدماتی که متوجه تمام اعضای خانواده منجمله فرزندان می شود. بعد از جدایی برای اکثر افراد یک دوره تضاد و دوگانگی عاطفی و تغییرات خلقی جدید پیش می آید که در رفتار خانواده بخصوص فرزندان تاثیر عمیقی می گذارد که از جمله آن بزهکاری است.