سوگیری شناختی و ویژگی های شخصیتی سرشتی-منشی در بیماران دوقطبی نوع یک

اختلال دوقطبی نوع یک بیماری مزمن پیچیده ای است که مشخصه اصلی آن دوره های تکرار شونده مانیا و افسردگی است. خلق بالا می تواند عملکرد حافظه و توجه را مختل سازد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه سوگیری شناختی و ویژگی های شخصیتی در بیماران دوقطبی نوع یک و افراد بهنجار شهر کرمانشاه انجام شده است. روش این پژوهش توصیفی از نوع پس رویدادی، با دو گروه آزمایش و گواه بود. 50 نفر با اختلال دوقطبی نوع یک و 50 نفر از بین مراجعین غیر بیمار و غیر همراه بیماران خلقی به صورت نمونه گیری در دسترس از بین کلیه مراجعه کنندگان 20 تا 45 ساله مبتلا به اختلال دوقطبی نوع یک در بیمارستان فارابی کرمانشاه انتخاب و به پرسشنامه شخصیتی کلونینجر، آزمون عملکرد مداوم و خرده آزمون فراخنای ارقام مقیاس سوم وکسلر پاسخ دادند. یافته های حاصل از آزمون مانوا نشان داد بین سوگیری شناختی (توجه و حافظه) در بیماران دوقطبی نوع یک و افراد بهنجار و خودفراروی، خود راهبری و همکاری (ابعاد منشی شخصیت) در دو گروه تفاوت معنی داری وجود دارد، به گونه ای که افراد بهنجار از خودفراروی، خود راهبری و همکاری بالاتری برخوردار بودند. همچنین در ابعاد سرشتی ویژگی های شخصیتی، نوجویی، آسیب پرهیزی و پاداش وابستگی در بیماران دوقطبی نوع یک بالاتر از افراد بهنجار است. به عبارتی دیگر تمایل زیاد به کسب لذت منجر به نوجویی و نادیده گرفتن مخاطرات و در نتیجه آسیب پذیری بیشتر در بیماران دوقطبی نوع یک می شود.

کلیدواژه ها:

سوگیری شناختی ، ویژگی های شخصیتی سرشتی-منشی ، اختلال دوقطبی نوع یک