سلام بر خودم، بر آن‌چه بوده‌ام و بر آن‌چه هنوز نشده‌ام... سال‌هاست که در کلاس‌های زندگی، از حقوق تا روان‌شناسی، از تجارت تا جزا، از پزشکی تا جنایی، نشسته‌ام و واژه‌ها را به نظاره. قوانین را خوانده‌ام، روان آدمی را واکاوی کرده‌ام، جرائم را تحلیل نموده‌ام، و درمان را آرزو کرده‌ام. اما امروز، در میانه‌ی این همه کتاب و قانون و نظریه، به ساده‌ترین و سخت‌ترین حقیقت رسیده‌ام: "هنوز هیچ نمی‌دانم." شاید روزی فکر می‌کردم دانش‌آموزی مرحله‌ای است که به پایان می‌رسد، مدرکی می‌گیرم و بر سکوی "دانستن" می‌ایستم. اما زندگی، این استاد بی‌رحم و مهربان، به من آموخت که دانش‌آموزی نه یک مقطع، که روش زیستن است. هر چه بیشتر می‌خوانم، بیشتر درمی‌یابم که اقیانوس دانش، بی‌کران است و من با هر سطر، تنها قطره‌ای از آن را می‌چشم. حقوق به من آموخت که عدالت همیشه در پرانتز "شاید" معنا می‌شود، روان‌شناسی یادآور شد که ذهن انسان را هیچ فرمولی قطعی تعریف نمی‌کند و پزشکی گفت حتی پیشرفته‌ترین تکنولوژی‌ها هم در برابر اسرار بدن انسان درمانده‌اند. پس چه باقی می‌ماند؟ فقط دانش‌آموزی. فقط همان شوقی که مرا هر صبح به دنبال "چرا؟" و "چگونه؟" می‌کشاند. اگر امروز از خودم بپرسم "چه می‌دانی؟"، با افتخار می‌گویم: "می‌دانم که هیچ نمی‌دانم."اما این اعتراف، نه نشانه ناتوانی، که آغاز دانایی است. پس همچنان خواهم خواند، خواهم پرسید و خواهم شکست. چون دانش‌آموز واقعی کسی است که هرگز از سؤال کردن خسته نشود، حتی اگر پاسخ‌ها همیشه ناپیدا بمانند. **با احترام به مسیر ناتمام یادگیری،** **دانش‌آموز همیشه‌ی زندگی**