تخریب اموال تاریخی و فرهنگی

تخریب اموال تاریخی و فرهنگی 

با عطف توجه به این نکته که هویت فرهنگی هر کشور را در درجه نخست تاریخ و فرهنگ آن کشور تشکیل می دهد و حمایت و حفاظت از آثار و اماکن تاریخی و فرهنگی جهت زنده نگه داشتن هویت ملی ضروری است ، شایسته است قانون از این امر فروگذاری نکرده و به پاسداشت فرهنگ و تاریخ ملت اقدام نماید. همواره در جامعه افرادی که به زعم روان شناسان ، از عقده های درونی برخوردارند یا کمبود دیده شدن یا به عبارتی معروفیت و شهرت در جامعه دارند و نیاز های عاطفی و احساسی آنان به وسیله پدر و مادر در کانون خانواده تامین نشده ، اقدام به نگارش یادگاری یا ماندگار نمودن تصاویر و تماثیلی بر روی نقوش منقش و حکاکی شده تاریخی می نمایند و با اشتراک گذاری عمل مربوطه در فضای مجازی و شبکه های ارتباطی ، به جذب دنبال کننده مبادرت می ورزند تا از کمبود ها کاسته و خودی نشان دهند. غافل از اینکه شناسنامه ملی و ملیت دیرینه و غنی خویش را خدشه دار می کنند و از عقب ماندگی فرهنگی ، عقب نمانده و عقل خود را بر باد داده و برده افکار روان پریشانه و بیمار خود هستند . جدای از تمامی موارد مذکور ، از آنجا که لطمه و صدمه به آثار فرهنگی و تاریخی وارد آمده و قرارداد یا عقدی میان طرفین نبوده و شرایط ضرر آفرین پیش بینی نشده است ، باید مطابق قاعده ضمان و مسئولیت مدنی که ایجاد شده و ارکان آن ( ضرر وارده به آثار فرهنگی و تاریخی ، فعل زیان باری که ضرر وارد کرده است ، وجود رابطه علیت میان فعل زیانبار و ضرر وارده) مبادرت به جبران خسارت کنند و علاوه بر آن به حبس از ۱ تا ۱۰ سال محکوم می شوند . 

مطابق ماده ۵۸۸ قانون مجازات اسلامی : هر کس به تمام یا قسمتی از ابنیه، اماکن، محوطه ها و مجموعه های فرهنگی- تاریخی یا مذهبی که در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است، یا تزئینات، ملحقات ، تاسیسات، اشیاء و لوازم و خطوط و نقوش منصوب یا موجود در اماکن مذکور، که مستقلا نیز واجد حیثیت فرهنگی- تاریخی یا مذهبی باشد، خرابی وارد آورد علاوه بر جبران خسارات وارده به حبس از یک الی ده سال محکوم می شود.