نابود سازی زمینه های شرک در آخرت برای ایمان بی ایمانان (تمهیدات خداوند برای نجات دوزخیان)

نابود سازی زمینه های شرک در آخرت برای ایمان بی ایمانان (تمهیدات خداوند برای نجات دوزخیان): 

یکی از اسماء لطفی خداوند اسم «المصلح» است؛ بر مبنای مفاد این اسم که در دعای عهد هم به آن اشاره شده خداوند در قیامت همه بی ایمانان را صالح و مومن می کند؛ لذا خداوند تمهیداتی را در قیامت انجام می دهد تا این هدف تحقق یابد؛ از جمله این تمهیدات این است که خداوند در قیامت، زمینه های شرک ورزی را زایل و نیست خواهد کرد؛ این بحث را در ضمن بیان آیه زیر توضیح می دهیم. «و یوم نحشرهم جمیعا ثم نقول للذین اشرکوا مکانکم انتم و شرکاوکم فزیلنا بینهم و قال شرکاوهم ما کنتم ایانا تعبدون، فکفی بالله شهیدا بیننا و بینکم ان کنا عن عبادتکم لغافلین، هنالک تبلوا کل نفس ما اسلفت و ردوا الی الله مولاهم الحق و ضل عنهم ما کانوا یفترون» (28 تا 30 یونس). ترجمه : و یاد کن روزی را که همه آنان را گرد می آوریم. آن گاه به کسانی که شرک ورزیده اند می گوییم: «شما و شریکانتان بر جای خود باشید» پس میان آنها جدایی می افکنیم. و شریکان آنان می گویند: «در حقیقت، شما ما را نمی پرستیدید»؛ و گواهی خدا میان ما و میان شما بس است. به راستی ما از عبادت شما بی خبر بودیم، آنجاست که هر کسی از آنچه از پیش فرستاده است با خبر می شود، و به سوی خدا مولای حقیقی خود بازگردانیده می شوند، و آنچه به دروغ برمی ساخته اند از دستشان به در می رود. از اقدامات تمهیدی دیگر برای ایمان آوری دوزخیان زائل کردن موقعیت هایی است که برخی انسان را به توهم الوهیت گرفتار می کند؛ خداوند در قیامت این موقعیت های توهم ساز را از بین می برد تا آنهائی که صاحبان این موقعیت را خدا می پنداشتند بتوانند خود را از عبودیت این معبودان دروغین خارج سازند.

ویرایش شده۰۶:۴۶ قبل ازظهر

مفاد (28 تا 30 یونس) بر این اقدام دلالت دارد؛ طبق مفاد این آیات خداوند در قیامت مشرکان و معبودان آنها را یکجا جمع می کند، سپس به هر یک از مشرکان و معبودان خطاب می شود که هر یک از شما در جایگاه خود قرار گیرید، جایگاهی که بر اساس داشته های واقعی هر شخص، معین می گردد نه بر اساس پندارهای دروغین، و اعتباریات بی واقعت؛ در دنیا بسیاری از جایگاه های اجتماعی انسانها بر اساس پندارهای دروغین و امور اعتباری بی واقعیت شکل می گیرد، یکی رئیس می شود و دیگر مرئوس، یکی مالک می شود دیگری مملوک، یکی فرمانده است و یکی فرمانبر؛ این پندارهای دروغین و اعتباریات بی واقعیت در روز قیامت از انسانها گرفته می شود؛ ازین رو هر کس بر اساس واقعیات وجودی خود جایگاهی خواهد داشت ؛ لذا وقتی به مشرکان و معبودان گفته می شود که هر کس در جایگاه واقعی اش قرار گیرد «مکانکم انتم و شرکاوکم»، معبودان که به صورت دروغین و اعتباری در دنیا مقام الوهیت و مولولیت یافته بودند، از جایگاه معبودیت اعتباری خود ساقط و حقیقت فقر و نیاز واقعی آنها برای مشرکانی که آنها را می پرستیدند آشکار می شود؛ ازین رو، با این تمهید الهی، روابط عابد و معبودی بین مشرکان و معبودان دروغین فرو می ریزد و بین آنها بریدگی و فاصله می افتد «فزیلنا بینهم»؛ تا جائی که به حسب همین شخصیت واقعی، معبودان به مشرکان می گویند که ما از عبادت شما غافل بوده ایم، و مورد عبادت شما نبوده ایم؛ چون معبودان با شخصیت پنداری معبود بودند نه با شخصیت واقعی «ان کنا عن عبادتکم لغافلین»؛ و ازین رو در آن روز هر کس خبر می یابد که حقیقتا چه چیزی برای خود پیش فرستاده است «هنالک تبلوا کل نفس ما اسلفت»؛ و با این برنامه الهی، مشرکان و معبودانشان از هم بریده و در عوض، به سوی خداوند که سرپرست واقعی است بازگرداننده می شوند «و ردوا الی الله مولاهم الحق»؛ و تمامی افکار دروغینی که بر اساس داشته های دروغین بافته بودند از دست آنها خواهد رفت و گم خواهد شد «و ضل عنهم ما کانوا یفترون»؛ بنابراین مشرکان و معبودان، روابط شرکی عابدی و معبودی باطل خود را رها کرده و به مسیر ایمان به خدا متصل می گردند. از سویی با توجه به این که پاداش و کیفر در قیامت، عین همان اعتقادات و اعمال ما است که بشکل موجودات لذت بخش یا موذی تجسم می یابند؛ نتیجه خروج مشرکان و معبودانشان از روابط عابد و معبودی دروغین این می شود که آنها به میزان رهائی از آن روابط باطله، از عذابشان کاسته، و به میزان ایمان به آراء حقه، از لذتهای اخروی بهره مند شوند.