نقش تربیت در روابط اجتماعی

نقش تریبت در روابط اجتماعی
انسان موجودی اجتماعی است که در ارتباط با دیگر همنوعان خود یاد میگیرد، تاثیر
میگذارد، رفع نیاز میکند و در آرامش و امنیت به سر میبرد. خانواده، حکومت و اجتماع
بیشترین تاثیرات را بر انسان بر جای میگذارند. آدمی در خانواده متولد میشود، در خانواده،
محله و آموزشگاه زندگی میکند و یاد میگیرد و در نهایت با اقدامها،رفتارها و گفتارهای
خود بر اجتماع اثر میگذارد.
دورکیم معتقد است،انسانی که تربیت درصدد است تا در ماتحقق بخشد، انسانی کاملا
ساخته و پرداخته طبیعت نیست، بلکه انسانی است به شکلی که جامعه می پسندد. در اینکه
تربیت وسیله تکامل اجتماعی و سازگاری با محیط مادی است، شکی نیست اما آیافﻘطتربیت
همین است و متولی تربیت نباید جز به خود به چیز دیگری بیندیشد؟این سوال پیش می آید
که مشخصه چنین تربیتی چه خواهد بود
اینکه تربیت چیست؟نقش و یا تاثیر آن در اجتماع چیست؟به قطع مبحثی وسیع، پیچیده و
وجوه مختلف دارد. اما یکی از مسایل اساسی این است که یک الگوی تربیتی باید تدوین،
اجرا و تبلیغ شود در مراکز و محیط های رسمی و غیررسمی، فرهنگ، خانواده، اجتماع، نظام
سیاسی و اقتصادی که هم ارزشهای سنتی یک جامعه را دارا باشد و هم مناسب با آن جامعه
و نیازها و مقتضیات آن باشد و هم مقدمات تعامل سازنده یک جامعه با دیگر جوامع را فراهم
سازد.
هر جامعه ای،فرهنگی خاص داردو نمی توان جامعهای را بدون فرهنگ تلﻘی کرد، حتیدر

جوامع بدوی نیز فرهنگ وجود داشته است. بنابراین اگر گفته شود که جامعه معینی بی فرهنگ

است، تعبیری غیرعلمی است. جامعهشناسان و مردمشناسان تعاریف متعددی برای فرهنگ

برشمردهاند، اما به طور کلی میتوان فرهنگ را مجموعه ای از شیوه های زندگی، ارزشها،

هنجارها،تجارب، علوم وفناوری و آداب و رسوم دانست که از نسلی به نسل دیگر منتقل

شده است .می توان گفت که فرهنگ، نامرئیترین و نیز اشکارترین بخش از

زندگی بشر را شامل می شود و ارزشها، درونی ترین و اساسی ترین عنصر فرهنگ را تشکیل

می دهند که منشا همه رفتارو حالات و عملکردهای فرد و جامعه است