ترومای دوران کودکی و تاثیر آن
ترومای دوران کودکی و تاثیر آن: تروما ناشی از یک رویداد، مجموعه ای از رویدادها یا شرایطی است که از نظر جسمی یا عاطفی مضر هستند یا زندگی را تهدید می کنند.
ترومای دوران کودکی و تاثیر آن: تروما ناشی از یک رویداد، مجموعه ای از رویدادها یا شرایطی است که از نظر جسمی یا عاطفی مضر هستند یا زندگی را تهدید می کنند.
در دوران کودکی، این تجربیات می تواند بر عملکرد و سلامت روانی، جسمی، اجتماعی یا عاطفی کودک تاثیر بگذارد. انواع مختلفی از رویدادهای بالقوه آسیب زا در دوران کودکی وجود دارند. گاهی اوقات به عنوان تجربیات نامطلوب دوران کودکی (ACE) نامیده می شود، این رویدادها شامل آزار جسمی، جنسی و عاطفی کودک، بی توجهی و بدرفتاری، و ناملایمات خانگی، مانند بیماری روانی والدین، خشونت خانوادگی، سوء مصرف مواد، حبس، و جدایی و طلاق است.
رویدادهای دیگری که به عنوان بالقوه آسیب زا توصیف می شوند، همانند تصادفات وسایل نقلیه موتوری، بلایایی مانند سیل، آتش سوزی و زلزله، قلدری و خشونت اجتماعی، و آسیب ناشی از بیماری یا قرار گرفتن در معرض جنگ هستند.
در ایالات متحده تخمین زده می شود که بیش از دو سوم کودکان حداقل یک رویداد بالقوه آسیب زا را تا سن ۱۶ سالگی تجربه می کنند. در استرالیا، ۸.۹ درصد از کودکان آزار جسمی، ۸.۶ درصد سوء استفاده جنسی، ۸.۷ درصد آزار عاطفی و ۲.۴ درصد غفلت را تجربه می کنند.
نیوزلند یکی از بدترین رکوردهای کودک آزاری را در کشورهای توسعه یافته دارد. جدیدترین نظرسنجی ملی در نیوزیلند نشان داد که ۱۴ درصد از نوجوانان گزارش داده اند که از سوی یک بزرگسال در خانه خود از نظر جسمی آسیب دیده اند، در حالی که ۲۰ درصد از دختران و ۹ درصد از پسران سوء استفاده جنسی را گزارش کرده اند. در سال ۲۰۲۰، ۷ درصد از کودکان اعلامیه خشونت خانوادگی شناسایی شده داشتند.
قرار گرفتن در معرض یک نوع تروما، خطر قرار گرفتن کودک در معرض نوع دیگری از تروما را افزایش می دهد. برای مثال، کودکانی که آزار جسمی یا جنسی توسط والدین یا مراقب خود را تجربه می کنند، بیشتر در معرض غفلت در خانه قرار دارند.
کودکانی که در معرض تجارب آسیب زای مداوم و چندگانه قرار می گیرند، در برابر تاثیر ضربه های بعدی آسیب پذیرتر هستند. توجه به این نکته مهم است که تروما در ادبیات به طور متفاوتی تعریف شده است، به این معنی که سنجش ماهیت و میزان این تجربیات در جامعه دشوار است.
تروما ممکن است فورا روی کودک تاثیر بگذارد و همچنین بر روی رشد و بلوغ آنها در بزرگسالی تاثیر بگذارد. تحقیقات به این نتیجه رسیده اند که قرار گرفتن در معرض شرایط نامطلوب، مغز در حال رشد را به گونه ای تحت تاثیر قرار می دهد که خطر بی شماری از مشکلات را افزایش می دهد.
ناملایمات اولیه خطر پیامدهای ناسازگار مانند مشکلات حافظه، مشکلات یادگیری و تاخیرهای شناختی را افزایش می دهد. همچنین خطر مشکلات تحصیلی و سازگاری مدرسه، توجه و تنظیم رفتار، و مسائل عاطفی مانند مشکلات مدیریت استرس، حساسیت به پاداش و تنظیم عاطفی و رفتاری را افزایش می دهد. بداقبالی های اولیه همچنین منجر به افزایش خطر بیماری های روانی، مشکلات بین فردی و رفتارهای ناکارآمد می شود.
در مراحل بعدی زندگی، مشارکت بیشتر در رفتارهای مخاطره آمیز سلامتی، مانند سیگار کشیدن و سوء مصرف مواد و همچنین استرس بیشتر در میان این گروه، خطر ابتلا به بیماری های مزمن از جمله چاقی، سرطان، سکته و بیماری قلبی را افزایش می دهد.
کودکان و جوانانی که مصیبت یا ضربه را تجربه می کنند نیز در معرض خطر بالاتری از اختلالات روانپزشکی، فعالیت های ضداجتماعی پرخطر، آسیب به خود غیر خودکشی و خودکشی هستند.
هر چه کودک ناملایمات بیشتری را تجربه کند، احتمال بیشتری دارد که سلامت روانی و جسمی منفی را در آینده تجربه کند. همه کودکان پس از تروما، پیامدهای سلامت جسمی و روانی منفی را تجربه نمی کنند، اما شواهد واضحی وجود دارد که نشان می دهد آسیب های دوران کودکی خطر این پیامدها و سایر پیامدها را در طول عمر افزایش می دهد.