درمان سایکوداینامیک چیست؟

درمان سایکوداینامیک به عنوان یک درمان تجربی حمایتی
این مقاله با مورد بحث قراردادن تاریخچه و مبانی نظری درمان سایکوداینامیک و همچنین وضعیت فعلی تحقیقات در مورد اثربخشی آن، مروری جامع بر شواهد اثربخشی درمان سایکوداینامیک (PDT) در درمان اختلالات روانی رایج بزرگسالان انجام می دهد.

در این مقاله از مدلی جدید برای انجام یک مرور چتری سیستماتیک در مورد شواهد مربوط به درمان سایکوداینامیک در اختلالات روانی رایج در بزرگسالان استفاده شده است.

 این مدل مروری بر ارزیابی کارایی متاآنالیز کارآزمایی های تصادفی و کنترل شده (RCTs) که در دو سال اخیر منتشر شده اند، تمرکز دارد. مدلی برای درمان های تجربی حمایتی (EST) که معیارهای به روز شده ای را برای ارزیابی کارایی (efficacy) متاآنالیزها، مانند؛ اندازه اثر، خطر سوگیری، ناسازگاری، غیرمستقیم بودن، عدم دقت، سوگیری انتشار، وفاداری درمان، و کیفیت مطالعات اولیه پیشنهاد می کند. علاوه بر ارزیابی کارایی، شواهد مربوط به اثربخشی (effectiveness)، مقرون به صرفه بودن و مکانیسم های تغییر را نیز بررسی کرده است.
متاآنالیزهای اخیر در مورد اثربخشی PDT در اختلالات افسردگی، اضطراب، شخصیت و علائم جسمانی شناسایی شده و با استفاده از معیارهای به روز و سیستم GRADE (یک سیستم پرکاربرد برای درجه بندی کیفیت شواهد و قدرت توصیه ها ) ارزیابی شده است.

شواهد مربوط به درمان سایکوداینامیک در درمان مسائل مربوط به سلامت روان در مقایسه با سایر انواع درمانی متناقض است، وگروهی این درمان را موثر و گروهی دیگر بی تاثیر دانسته اند. از نظر پیامدهای بلندمدت، برخی از مطالعات نشان داده اند که درمان سایکوداینامیک ممکن است موثرتر از سایر انواع درمان باشد. به عنوان مثال، یک مطالعه نشان داد که بیمارانی که PDT دریافت کردند، نتایج بلندمدت بهتری نسبت به افرادی که CBT دریافت کردند، داشتند. با این حال، سایر مطالعات تفاوت قابل توجهی را در پیامدهای طولانی مدت بین درمان سایکوداینامیک و سایر انواع درمان پیدا نکرده اند. مطالعه ای نشان داده PDT موثرتر از CBT در درمان بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی است. این بررسی سیستماتیک دشواری مقایسه انواع مختلف درمان و نبود کارآزمایی های تصادفی و کنترل شده در مقیاس بزرگ را از محدودیت های پژوهش های این حوزه میشمارد.

درمان سایکوداینامیک در درمان اختلالات روانی رایجی در بزرگسالان، مانند افسردگی، اختلالات اضطرابی، اختلالات مربوط به تروما، وسواس، اختلالات تجزیه ای، اختلالات خوردن، بیش فعالی-کمبود توجه، اختلالات علائم جسمی، مشکلات مرتبط با مصرف مواد، اختلالات شخصیت، بیماری دوقطبی و حتی طیف اسکیزوفرنی موثر بوده است. همچنین متاآنالیزهای اخیر PDT را، یک درمان تجربی حمایتی برای چندین مورد از این اختلالات مانند افسردگی وعلائم جسمی (شواهد با کیفیت بالا) و اختلالات اضطرابی و شخصیت (شواهد با کیفیت متوسط) شناسایی کرده است. این درمان در کاهش علائم هدف به شکل معناداری نسبت به شرایط کنترل برتری داشته و به اندازه سایر درمان های فعال (شواهد با کیفیت متوسط) در این اختلالات موثر بوده است. همچنین شواهدی برای اثرات بلندمدت، بهبود عملکرد، اثربخشی، مقرون به صرفه بودن و مکانیسم های تغییر در این اختلالات یافت شده است. محدودیت ها مانند خطر سوگیری و عدم دقت، در دیگر روان درمانی های مبتنی بر شواهد نیز وجود دارد بنابراین، با توجه به مدل به روز شده EST، درمان سایکوداینامیک یک درمان تجربی حمایتی برای اختلالات روانی رایج به شمار میرود.

از بین سه گزینه ارائه شده توسط معیارهای مدل جدید EST (یعنی "بسیار قوی"، "قوی" یا "ضعیف")، توصیه ی "قوی" برای PDT در اختلالات افسردگی، اضطراب، شخصیت و علائم جسمی مناسب ترین گزینه بیان شده است.
در نتیجه، PDT نشان دهنده یک روان درمانی مبتنی بر شواهد است. این از نظر بالینی مهم است زیرا هیچ رویکرد درمانی واحدی برای همه بیماران روانپزشکی مناسب نیست، همانطور که نرخ موفقیت در تمام درمان های مبتنی بر شواهد محدود گزارش شده است. به طور کلی PDT یک گزینه درمانی ارزشمند برای بسیاری از بیماران مبتلا به مشکلات سلامت روان است. با این حال، موثرترین نوع درمان ممکن است به نیازها و ترجیحات خاص فرد بستگی داشته باشد، و برای بیماران مهم است که با متخصصی در زمینه سلامت روان کار کنند که بهترین روش درمانی را برای موقعیت خاص آنها برگزیند.