«همه چیز برای انسان، حتی سیاست»

سیاست شادکامی: آن چه حکومت می تواند از تحقیقات جدید درباب بهروزی بیاموزد،نوشته ی درک باک، ترجمه ی نرگس سلحشور، چاپ اول، نشر نو، ۱۳۹۹، ۳۸۳ ص.

تا آن جا که من اطلاع دارم، کتاب The Politics of Happiness: What Government Can Learn from the New Research on Well-being، نوشته ی Derek Curtis Bok، که اکنون ترجمه ی نیکوی فارسی آن، به قلم نرگس سلحشور، زیر عنوان سیاست شادکامی: آن چه حکومت می تواند از تحقیقات جدید درباب بهروزی بیاموزد، نشر یافته است، نه فقط نخستین نوشته با این عنوان، بلکه، نخستین نوشته با این موضوع است که در غرب منتشر شده است. این کتاب، در واقع، شامل یک توصیه است و یک گزارش تحقیقات. 

توصیه این است که حکومتها باید فرآیند حکومت و نیز رفتارهای حکومتی را معطوف به فرآورده ای، به نام ”شادکامی شهروندان‟ کنند و، بنابراین، در مقام داوری درباب موفقیت/شکست یا خوبی/بدی یک نظام حکومتی و درباب مقایسه ی نظامهای حکومتی با یک دیگر، ملاک، معیار، سنجه، و میزان باید وسعت و عمق شادکامی شهروندان باشد. گزارش تحقیقات تجربی، میدانی، و آماری انجام گرفته، نیز، عبارت است از این که شادکامی شهروندان هر حکومت یا جامعه ای به هفت عامل مهم بستگی تمام دارد، به نحوی که می توان این شادکامی را تابعی از این هفت متغیر قلمداد کرد. 

این هفت عامل عبارت اند از: 

۱) خلق وخوی موروثی هرکس

 ۲) ازدواج: در تقابل با تجرد از دست دادن همسر، متارکه با همسر، و زندگی مشترک اما نه با ازدواج رسمی

 ۳) داشتن روابط اجتماعی، مانند دوستی و همنشینی، مشارکت در گروههای اجتماعی، و انجام دادن کارهای خیریه و رایگان بخشانه؛ ۴) داشتن رضایت شغلی-حرفه ای، در تقابل با نداشتن رضایت از شغل و حرفه ی خود و از دست دادن شغل و حرفه، اعم از این که این از دست دادن شغل و حرفه ناشی از اخراج دسته جمعی گروهی از شاغلان به کار، از جمله آن شهروند خاص، باشد (به اصطلاح نادرست رایج، ناشی از تعدیل نیروها) یا ناشی از اخراج فقط همان شهروند، به علتی خاص

 ۵) تلقی خود شخص از چند و چون سلامت جسمانی و بدنی خود، در تقابل با تلقی که پزشکان از این امر دارند

 ۶) داشتن ایمان دینی و مذهبی یا، لااقل، داشتن آرمانی شخصی که کمابیش به اندازه ی ایمان دینی و مذهبی به آدمی قوت و قوت ذهنی و روانی بدهد، مانند آرمان آشتی و دوستی با محیط زیست و آرمان ساده زیستی خودخواسته

 ۷) داشتن نظام حکومتی مردم سالار، ملتزم و متعهد به آزادی های سیاسی، اقتصادی، و فرهنگی و اجتماعی شهروندان، کاملا پای بند به قانون اساسی و سایر قوانین کشور، کارآمد و مشکل گشا، دارای کمترین میزان خشونت ورزی، دارای کمترین میزان فساد، برخوردار از اعتماد کامل شهروندان (مخصوصا پلیس و قوه ی قضائیه)، و مسولیت پذیر و پاسخ گو. البته، هر یک از این هفت عامل قیود و شروط و حدود و ثغوری دارند که تفصیل و شرح آنها در فصول کتاب آمده است.

 بسیار خوشحال شدم از این که متفکری مانند درک باک، که یکی از بزرگترین حقوق دانان و متخصصان تعلیم و تربیت در آمریکا است و سالهای طولانی رئیس دانشگاه هاروارد بوده است به چنین مساله ی مهمی دل مشغولی نشان داده است.

مطالعه ی این کتاب را قویا توصیه میکنم.