خیرگی

خیرگی

خیرگی، یکی از چالش های رایج در طراحی پنجره ها و استفاده از نور طبیعی به شمار می رود. نوعی از خیرگی که به عنوان خیرگی آزاردهنده شناخته می شود، نه تنها آزاردهنده و ناخوشایند است، بلکه می تواند با درک اطلاعات بصری موردنیاز برای نیازهای بیولوژیکی تداخل کند. با این حال، این نوع خیرگی به طور قابل توجهی توانایی انجام فعالیت های بصری را کاهش نمی دهد. به طور کلی، خیرگی آزاردهنده ناشی از کنتراست زیاد بین منبع نور یا پنجره و پس زمینه اطراف یا یک شیء و پس زمینه اش است. برخی از محققان بر این باورند که خیرگی در معماری معاصر توجه کافی را به خود جلب نکرده است. در مطالعاتی که در شفلید بریتانیا انجام شد، مشخص گردید که خیرگی آزاردهنده با افزایش علاقه مندی به منظر کاهش می یابد. این تحقیق نشان داد که در نقطه ای که خیرگی ناشی از پنجره ها احساس می شود، بر خلاف خیرگی ناشی از منابع نور مصنوعی، ممکن است تحت تاثیر ملاحظات زیبایی شناختی دیگر قرار گیرد. به طور کلی، دو نوع ادراک از خیرگی آزاردهنده وجود دارد: نخست، واکنش خیرگی که کاملا فیزیولوژیک است و به عوامل درون چشم مانند شبکیه، عضله و عصب بینایی مربوط می شود؛ و دوم، ادراک خیرگی که به آلودگی بصری نسبت داده می شود و تاثیرات روان شناختی را به عنوان بخشی از این ادراک در نظر می گیرد. در این راستا، محتوای اطلاعات منظر، به رغم دشواری، یکی از مهم ترین ملاحظاتی است که باید مورد توجه قرار گیرد. کیفیت منظر ممکن است به طور قابل ملاحظه ای برخی از اثرات خیرگی را کاهش دهد (Boubekri, 2014).