تعریف رضایتمندی سکونتی - ۱

رضایت به معنای لغوی خود در فرهنگ عمید به مفهوم رضا، راضی بودن و خشنودی از چیزی یا مکانی اشاره دارد و یکی از نیازهای اساسی روان بشر به شمار می رود. این احساس تاثیرات عمده ای بر شکل گیری شخصیت و زندگی انسان دارد. مفهوم رضایتمندی به دامنه وسیعی از تمایلات و مطلوبیت ها برای رفع نیازهای پایه یا متعالی اشاره دارد. بر اساس نظریه تبادل اجتماعی، رضایت افراد در زمینه های اجتماعی، خانوادگی، کاری و سازمان های داوطلبی به توازن بین ارزش ها و سود فعالیت ها وابسته است (عباس زاده et al., 1395).

رضایتمندی سکونتی، پس از رضایت از زندگی زناشویی، به عنوان دومین عامل مهم در رضایت از کل زندگی شناخته می شود (عباس زاده & گوهری, 1392). به طور خاص معادل میزان رضایت تجربه شده فرد یا عضوی از یک خانواده از موقعیت سکونتی فعلی خود تعریف می شود. همچنین، رضایتمندی سکونتی به عنوان احساس رضایت از تحقق آمال و نیازهای سکونتی فرد تعریف شده است (Mohit et al., 2010). هرچه احساس رضایت از محیط بیشتر شود، افراد تعلق خاطر بیشتری به آن محیط پیدا کرده و از بودن در آن احساس آرامش بیشتری می کنند. این احساس می تواند روابط موجود در محیط را گرم تر کرده و تاثیرات مثبت در روند ارتباطات در آن فضا ایجاد کند (Najib et al., 2011).

رضایتمندی سکونتی یکی از موضوعات کلیدی در حوزه های جغرافیا، جامعه شناسی، معماری و شهرسازی به شمار می رود و دارای مفهومی پیچیده و چندبعدی است. از این رو، توجه به تمامی عوامل و ابعاد مرتبط با آن ضروری است (Dekker et al., 2011). این مفهوم توسط دانشمندان مختلف، دانشگاهیان، معماران، برنامه ریزان شهری و طراحان به عنوان عاملی بسیار مهم در طراحی و برنامه ریزی مطرح شده است (Yang, 2008). با این حال، تعاریف و تفاسیر گوناگونی از این مفهوم وجود دارد و شکست های بسیاری از پروژه های مسکونی ناشی از فقدان دانش در مورد عوامل تعیین کننده رضایتمندی سکونتی است (Sam et al., 2012). نتایج مطالعات نشان می دهد که برنامه ریزان شهری، طراحان و معماران در مورد عوامل موثر بر رضایتمندی سکونتی دارای نقاط مشترکی هستند.