تاب آوری و آسیب پذیری زنان در برابر خودکشی
خودکشی همچنان یک موضوع مهم بهداشت عمومی در سطح جهانی است و پیامدهای مهمی برای زنان دارد که الگوها و آسیب پذیری های منحصر به فردی را در رفتار خودکشی نشان می دهند. علیرغم نرخ کلی کمتر خودکشی منجر به مرگ در مقایسه با مردان، زنان بیشتر احتمال دارد اقدام به خودکشی کنند و تلاش آنها اغلب ناشی از عوامل پیچیده روانی اجتماعی است. لادن اردلانی در این مطلب بررسی میکند که چگونه تاب آوری می تواند به عنوان یک عامل محافظتی در برابر افکار و رفتارهای خودکشی عمل کند.
آسیب پذیری زنان در برابر خودکشی
تحقیقات نشان می دهد که زنان با آسیب پذیری های خاصی مواجه هستند که به میزان بالاتر اقدام به خودکشی کمک می کند. عواملی مانند خشونت خانگی، اختلالات سلامت روان و فشارهای اجتماعی به طور قابل توجهی بر رفتار خودکشی در میان زنان تاثیر می گذارد. به عنوان مثال، مطالعات نشان داده است که درصد قابل توجهی از زنانی که اقدام به خودکشی می کنند، خشونت زناشویی و مسائل مربوط به همسر را به عنوان عوامل تشدید کننده ذکر می کنند
در سطح جهانی، زنان بیشتر احتمال دارد که افکار و تلاش های خودکشی را گزارش کنند، اما احتمال مرگ ناشی از این اقدام ها در مقایسه با مردان کمتر است. این اختلاف اغلب به تفاوت در روش های مورد استفاده و زمینه اجتماعی پیرامون اقدامات آنها نسبت داده می شود. در بسیاری از فرهنگ ها، اقدام به خودکشی زنان ممکن است کمتر جدی تلقی شود که منجر به گزارش کم و فقدان استراتژی های پیشگیری هدفمند می شود.
تاب آوری به عنوان یک عامل محافظ
تاب آوری که به عنوان توانایی بازیابی از ناملایمات تعریف می شود، نقش مهمی در کاهش خطر خودکشی در میان زنان ایفا می کند. مطالعات رابطه معکوس بین تاب آوری و افکار خودکشی را نشان داده اند، که نشان می دهد سطوح تاب آوری بالاتر با نرخ پایین تر افکار خودکشی مرتبط است.
عوامل موثر بر تاب آوری
1. حمایت اجتماعی: شبکه های اجتماعی قوی حمایت عاطفی و عملی را فراهم می کنند و انعطاف پذیری را افزایش می دهند. زنانی که روابط حمایتی دارند، برای مقابله با عوامل استرس زا که ممکن است منجر به افکار خودکشی شوند، مجهزتر هستند.
2. راهبردهای مقابله ای: مکانیسم های مقابله ای موثر، از جمله مهارت های حل مسئله و تنظیم هیجانی، به تاب آوری کمک می کند. زنانی که از راهبردهای مقابله ای سازگار استفاده می کنند، کمتر احتمال دارد افکار خودکشی را تجربه کنند.
3.سلامت روان: پرداختن به مسائل مربوط به سلامت روان از طریق درمان و حمایت می تواند تاب آوری را تقویت کند. زنانی که مراقبت های بهداشت روانی مناسب دریافت می کنند تاب آوری بهبود یافته و خطر خودکشی کمتری را نشان می دهند.
4. تجربه های زندگی: سابقه شخصی، از جمله ضربه روحی و چالش های زندگی، می تواند تاب آوری را شکل دهد. زنانی که ناملایمات گذشته را با موفقیت پشت سر گذاشته اند، اغلب مهارت های مقابله ای قوی تری پیدا می کنند و آسیب پذیری خود را در برابر رفتارهای خودکشی کاهش می دهند.
مفاهیم برای پیشگیری از خودکشی زنان
با توجه به رابطه معنادار بین تاب آوری و رفتار خودکشی، گنجاندن راهبردهای تاب آوری در برنامه های پیشگیری از خودکشی ضروری است. این استراتژی ها باید بر روی موارد زیر متمرکز شوند:
- آموزش و آگاهی: افزایش آگاهی در مورد اهمیت تاب آوری و سلامت روان می تواند زنان را برای کمک گرفتن و توسعه مهارت های مقابله ای توانمند کند.
- برنامه های حمایت جامعه: ابتکاراتی که ارتباطات اجتماعی و شبکه های حمایتی را تقویت می کند، می تواند تاب آوری را در میان زنان افزایش دهد و منابعی برای مقابله با عوامل استرس زا در اختیار آنها قرار دهد.
- مداخلات هدفمند: برنامه هایی که به مسائل خاصی که زنان با آن روبه رو هستند، مانند خشونت خانگی و اختلالات سلامت روان می پردازد، می تواند به کاهش عوامل موثر در رفتارهای خودکشی کمک کند.
درک تاثیر متقابل بین تاب آوری زنان و خودکشی برای توسعه راهبردهای پیشگیری موثر ضروری است.
با تمرکز بر افزایش تاب آوری از طریق حمایت اجتماعی، مکانیسم های مقابله موثر و مراقبت های بهداشت روان، می توان خطر خودکشی را در بین زنان کاهش داد.
لادن اردلانی نویسنده و مترجم خانه تاب آوری ایران در خاتمه این مطلب آورده است پرداختن به چالش های منحصربه فردی که زنان در جامعه با آن مواجه هستند نه تنها به پیشگیری از خودکشی کمک می کند، بلکه بهزیستی روانی کلی را ارتقا می دهد. تحقیقات بیشتری برای بررسی بیشتر این پویایی ها، به ویژه در زمینه های فرهنگی متنوع، برای طراحی موثر مداخلات مورد نیاز است
