خود مراقبتی چیست ؟
خودمراقبتی عملی است که در آن هر فردی از دانش، مهارت و توان خود استفاده می کند تا «به طور مستقل» از سلامت خود مراقبت کند.
خودمراقبتی به بهبود سلامت جسمانی، روحانی و عاطفی فرد توجه دارد و شامل مراقبت از خود در حوزه های مختلف از جمله تغذیه، ورزش، استراحت و مدیتیشن می شود.
خودمراقبتی به معنای انجام هر نوع فعالیتی است که منجر به حفظ یا ارتقای سلامتی جسم و روح ما می شود.
این مفهوم انرژی می بخشد و باعث سرزندگی و احساس خوشبختی می شود.
خودمراقبتی قدرت لازم برای ادامه زندگی را تقویت میکند و در حفظ سلامت روان و جسم نقش مهمی دارد، انرژی موردنیاز برای تلاش جهت موفقیت فراهم می کند، و رعایت نکردن آن، دیر یا زود، گریبان ما را با انواع عوارض جسمی و روحی می گیرد.
خودمراقبتی شامل انجام کارهای خوشحال کننده نیست، بلکه گاهی باید به مسائل تلخ و حل نشده هم رسیدگی کنیم، پیش از آنکه دیر شود.
باید با آسیب دیدگی های روحی در گذشته، روابط ناسالم و عقاید محدودکننده روبرو شوید و آنها را حل و فصل کنید.
با روانشناس صحبت کنید و با کسانی که دلتان میخواهد با آنها حرف بزنید ولی به دلایلی مدتهاست از آنها عصبانی هستید یا قهر کرده اید حرف بزنید.
خودمراقبتی جسمانی شامل نحوه تغذیه بدن، میزان خواب، میزان فعالیت بدنی و توجه به نیازهای بدنی است.
استراحت به اندازه کافی، مصرف دارو طبق دستورالعمل و مدیریت سلامتی همه بخشی از خود مراقبتی جسمانی هستند.
خودمراقبتی اجتماعی نیز کلید مراقبت از خود است، و ارتباطات نزدیک برای سلامت شما مهم است.
رابطه بین خودمراقبتی و تاب آوری در ادبیات تحقیق مواردی ویژه ای را خاطر نشان کرده است که شایسته توجه محققان و متخصصان تاب آوری است :
همبستگی مثبتی بین تاب آوری و مراقبت از خود در شرایط مختلف مزمن مشاهده می شود.
این نشان می دهد که افراد با سطوح بالاتر تاب آوری تمایل به شرکت در فعالیت های خودمراقبتی بیشتری دارند که می تواند به حفظ رفاه جسمی و عاطفی کمک کند.
همچنین مطالعات نشان داده است که رفتارهای خودمراقبتی تا حدی واسطه و میانجی ارتباط بین تاب آوری و کیفیت زندگی بحساب می آید.
رفتارهای خودمراقبتی با افزایش اثرات مثبت تاب آوری به بهبود کیفیت زندگی کمک می کند.
تحقیقات اهمیت تاب آوری را در مهار ناملایمات خودمراقبتی روزانه و حفظ سلامت جسمی و عاطفی در افراد مبتلا به بیماری های مزمن یادآور می شود.
رابطه بین خودمراقبتی و تاب آوری می تواند تحت تاثیر عوامل زمینه ای مختلفی مانند نوع بیماری مزمن، جمعیت شناسی فردی و شبکه های حمایت اجتماعی قرار گیرد.
مطالعات همچنین نشان میدهد که نشان می دهد خودمراقبتی می تواند به کاهش اثرات منفی فرسودگی شغلی کمک کند.
آموزش تاب آوری، میتواند شامل آموزش مراقبت از خود و تکنیک های مدیریت استرس باشد.
تاب آوری می تواند به رفتارهای خودمراقبتی کمک کند، رفتارهای خودمراقبتی نیز نقش واسطه ای در افزایش اثرات مثبت تاب آوری بر کیفیت زندگی دارند. درک این روابط می تواند از توسعه مداخلات موثر برای بیماران مبتلا به بیماری های مزمن خبر دهد.
