روانشناسی

رنج آدمها را انکار نکنید،
این انکار خود آدمها است!
زمانی که ظرفیت تحمل رنج کسی را نداریم، بی اختیار آن را کوچک می کنیم و می گوییم حالا که چیزی نشده،
خدا رو شکر کن که بدتر نشده،
من خودم دوسال پیش بدترش برام اتفاق افتاد،
انقدر ناله نکن،
امیدوار باش
و.....




☕️ ما به اندازه ای می توانیم درک کنیم که طرف مقابل مان چه عمقی از رنج را تجربه کرده که بتوانیم اصیل و عمیق در خودمان با آن رنج روبرو شویم. اگر نتوانیم در همان موقعیت تمامی احساسات خودمان را اعم از ترس و خشم و غم و ناامیدی و.... را تجربه کنیم و خودمان را بزنیم به کوچه علی چپ ناگزیر شنونده ای غیر همدل خواهیم بود.





☕️ گاه خوب بر رنج دیگری تمرکز کردن و دیدن این که ما این حجم از رنج را نمی توانیم تاب بیاوریم و بیان همین با صداقت اصیل ترین رفتار ممکن و انسانی ترین همدلی خواهد بود.




☕️ اگر هنوز باور نکرده ایم که یک انسان دیگر هر چقدر هم نزدیک و خوب، تنها بخشی از دنیای ما و رنج ما را درک میکند هنوز در حال انکار تنهایی خودمان در این جهان هستیم پس تنهایی دیگران را نه درک میکنیم نه اعتبار می بخشیم.




☕️ ما بسیاری از روابط مان را ناآگاهانه از دست می دهیم زیرا ندیده ایم که در
آن زمان بخصوص چطور رنج دیگری را نادیده گرفته ایم و با کوچک شمردن و صرفا راهکار دادن او را با بی نهایت تنهایی اش تنها گذاشته ایم.

••┈••✾••┈••✾••┈•••┈••✾
🆔@psychologist_hesam_milani