نقش خودکنترلی و حساسیت بین فردی در نوسانات خلقی در بازماندگان خودکشی
زمینه و هدف: این مطالعه با هدف بررسی نقش خودکنترلی و حساسیت بین فردی در پیش بینی نوسانات خلقی در افراد با سابقه خودکشی انجام شده است . درک این عوامل می تواند به توسعه مداخلات پیشگیرانه و درمانی بهتر برای این جمعیت کمک کند. مواد و روش: این مطالعه به صورت مقطعی با نمونه ای از ٢١٨ نفر از ساکنان تهران انجام شد که بر اساس جدول مورگان و کرجسی انتخاب شدند. دادهها با استفاده از مقیاسهای استاندارد برای نوسانات خلقی ، خودکنترلی و حساسیت بین فردی جمع آوری شد. برای بررسی روابط بین متغیرها از همبستگی پیرسون استفاده شد و تحلیل رگرسیون خطی برای ارزیابی قدرت پیش بینی خودکنترلی و حساسیت بین فردی بر نوسانات خلقی انجام گرفت . تحلیل دادهها با استفاده از نرمافزار SPSS نسخه ٢٧ انجام شد. یافته ها : آمار توصیفی نشان داد که میانگین نوسانات خلقی ٣٤,٢٨ (انحراف معیار = ١٢,٦)، خودکنترلی ٨٩,٧٥ (انحراف معیار = ٤٧,٨) و حساسیت بین فردی ٢٣,٦٣ (انحراف معیار = ٩٨,٧) است . تحلیل همبستگی پیرسون نشان داد که بین خودکنترلی و نوسانات خلقی همبستگی منفی معنی دار (١. p < ،٤٢.- (r = و بین حساسیت بین فردی و نوسانات خلقی همبستگی مثبت معنی دار (١. p < ،٣. (r = وجود دارد. تحلیل رگرسیون نشان داد که خودکنترلی (١. p < ،٢٩.- (B= و حساسیت بین فردی (١. p < ،٢٢. (B= پیش بین های معنی داری برای نوسانات خلقی هستند و ٢٦ درصد از واریانس نوسانات خلقی را تبیین می کنند (٢. .( R² = نتیجه گیری : یافته ها نشان می دهد که خودکنترلی پایین و حساسیت بین فردی بالا با افزایش نوسانات خلقی در افراد با سابقه خودکشی مرتبط است . این نتایج اهمیت بهبود خودکنترلی و مدیریت حساسیت بین فردی را در مداخلات درمانی برای کاهش نوسانات خلقی و پیشگیری از رفتارهای خودکشی در این جمعیت برجسته می سازد.