حق مطلق ایران بر جزایر سه گانه

جزایر ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک، واقع در ورودی تنگه هرمز، از مهم ترین مناطق استراتژیک ایران در خلیج فارس هستند. این جزایر، به دلیل موقعیت حیاتی و اهمیت اقتصادی، همواره تحت حاکمیت ایران بوده اند و مالکیت آن ها هیچ گاه مورد تردید مشروع نبوده است.

سوابق تاریخی نشان می دهد که این جزایر از قرن ها پیش تحت سلطه ایران قرار داشته و حکومت های محلی تابع تهران بر آن ها تسلط داشته اند. حتی در دوران حضور بریتانیا در خلیج فارس، ایران مالکیت قانونی و حاکمیت مستمر خود را بر این جزایر حفظ کرده و هیچ سند بین المللی مبنی بر انتقال مالکیت به دیگر کشورها وجود نداشته است.

پس از خروج نیروهای بریتانیا از منطقه در سال ۱۹۷۱، ایران کنترل کامل جزایر را در دست گرفت و از آن زمان تاکنون اداره، حفاظت و ساخت وساز در جزایر توسط ایران ادامه داشته است. در حقوق بین الملل، کنترل موثر و مستمر یکی از معیارهای اصلی تعیین مالکیت است و ایران در این جزایر کاملا این شرط را دارد.

ادعای امارات متحده عربی مبنی بر مالکیت جزایر بیشتر بر اداره محلی پیش از ۱۹۷۱ و ادعاهای تاریخی محدود است و هیچ سند بین المللی معتبری برای اثبات آن ارائه نشده است. این ادعا در مقابل سوابق تاریخی روشن و حاکمیت مستمر ایران فاقد پایه حقوقی است.

با توجه به تاریخ طولانی حاکمیت، کنترل واقعی و مستمر ایران، و نبود سند قانونی معتبر برای ادعای امارات، می توان با قاطعیت گفت مالکیت جزایر ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک با ایران است و هیچ ادعای دیگری توانایی خدشه دار کردن آن را ندارد.