پایش و کاهش خطر آتش سوزی در واحدهای صنفی-مسکونی (واحدهای فرسوده)
در بافت های حاشیه شهری، به وضوح می توان آمیختگی نامناسب کاربری مسکونی با فعالیت های صنفی و کارگاهی را مشاهده کرد. کارگاه های کوچک جوشکاری، تعمیرگاه های خودرو، واحدهای تولیدی کوچک و انبارهای مواد گوناگون، درست در کنار واحدهای مسکونی و گاهی حتی در دل کوچه های باریک و پرتراکم استقرار یافته اند. این کارگاه ها عموما فاقد کمترین استانداردهای ایمنی هستند. سیستم های برق کشی اغلب غیراصولی، فرسوده و پرخطرند، فضای کافی برای جابه جایی و کار ایمن وجود ندارد و مواد قابل اشتعال مانند رنگ، حلال، بنزین و ضایعات کاغذ و چوب، اغلب در مجاورت منابع احتراق مانند کوره ها، دستگاه های جوش و سیگار رها می شوند. تهویه نامناسب نیز باعث انباشت بخارات قابل اشتعال در فضای کارگاه می گردد.
در چنین شرایطی، یک جرقه کوچک از دستگاه جوش، یک اتصال برق ساده یا یک سهل انگاری جزئی در استفاده از شعله آشکار، می تواند در کسری از دقیقه به یک آتش سوزی گسترده تبدیل شود. با توجه به تراکم بالا، معابر تنگ و نبود هرگونه فاصله ایمنی، این آتش به سرعت به ساختمان های مسکونی مجاور که آنها نیز اغلب از مصالح ساختمانی غیرمقاوم و قابل اشتعال ساخته شده اند، سرایت می کند و فاجعه ای بزرگ را به بار می آورد.
کنترل این مخاطرات پیچیده، نیازمند یک رویکرد فعالانه و پیشگیرانه از سوی نهادهای ذی ربط است. این رویکرد باید بر سه محور اصلی استوار باشد: نخست، پایش مستمر و شناسایی نقاط بحرانی توسط تیم های متخصص. دوم، آموزش و فرهنگ سازی عملی برای ساکنان و مالکان این واحدها درباره خطرات و روش های پیشگیری اولیه. و سوم، ارائه راه حل های کم هزینه و عملی مانند کمک به نوسازی سیم کشی ها، تامین کپسول های آتش نشانی ارزان قیمت، و آموزش اصول اولیه ذخیره سازی مواد خطرناک. تنها از طریق این اقدامات هماهنگ و مستمر می توان جلوی بسیاری از فجایع قابل پیش بینی را در این بافت های آسیب پذیر گرفت.