روانشناسی و روانشناختی خودفراموشی؟ Psychology and psychological self-forgetfulness

15 دی 1401 - خواندن 5 دقیقه - 1687 بازدید


خود فراموشی:

 یادداشتی را که ملاحظه می فرمائید، از خطیب نامی معاصر و دانشمند معظم جناب آقای محمد تقی فلسفی واعظ مشهور است که پاره ای از مطالب آن را در منابر ضمن سخنرانی ها ایراد فرموده است که در اینجا جهت گرامی داشتن نام ایشان و اشاعه ی فرهنگ معارف اسلامی از آن استفاده میکنیم:

 در کتاب اخلاق از نظرهمزیستی و ارزشهای انسانی این دانشمند معظم آمده است که :

خودفراموشی مجازات کسانی است که از آفریدگار جهان غافل میشوند ، خدا را فراموش می کنند ، مسئولیت خویش را در پیشگاه الهی از یاد میبرند ، سنن تکوینی و قوانین تشریعی پروردگار را نادیده میگیرند ، و از برنامه های تعالی و تکامل ، سر باز میزنند که سرباز زدن و دوری از قوانین الهی باعث خودفراموشی می گردد ؟ آدمی بر اثر این بیماری ( خود فراموشی ) دچار فرومایگی و دئانت روحی میگردد! زیرا خود فراموشی نیز از جمله عیوب بزرگ معنوی و یکی از بیماریهای خطرناک اخلاقی میباشد. این بیماری که نامش را خودفراموشی نهادیم ، انسانیت را از یاد میبرد ، از شرافت نفس غافل می شود ، به ندای وجدان اخلاقی بی اعتنا می گردد ، و سجایای انسانی را ناچیز می شمرد . چنین انسانی در معرض انواع آلودگیها و سیئات اخلاقی قرار میگیرد و همواره در مسیر انحطاط و سقوط پیشروی میکند.

توضیح اینکه در این مبحث ؟ بیماری فراموشی مثل آلزایمر و بیماریهای مغزی مورد بحث نیست و مبتلای به آن تقبیح نمی شود ، زیرا این قسم از فراموشی که معلول ناتوانی قوه ی حافظه است غیر اختیاری است و اغلب به علت پیری یا بیماری عارض می شود. لذا در این فصل ، مقصود فراموشکارانی هستند که بر اثر بی اعتنائی یا با اراده و عمد ، خدا را از یاد برده اند ، از مسولیت خویش غافل شده اند ، و در نتیجه خود را فراموش کرده اند . این قبیل اشخاص نه تنها ارزش معنوی و شرافت نفس خویش را پایمال می نمایند بلکه ممکن است بر اثر خود فراموشی به درنده خوئی گرایش یابند ، بی پروا به حقوق و حدود دگران تجاوز کنند ، و از تیره روزی و بدبختی آنان خشنود گردند. 

حضرت علی ( ع ) فرموده است : یاد خدا ستون دین و مایه ی مصونیت از شیطان و افکار شیطانی است. و در مواردی دیگر از نظر انسانهای الهی ، عمر و زندگی زمانی ارزش دارد که با یاد خدا و در اطاعت باریتعالی طی شود و آمیخته به حق و فضیلت باشد وگرنه عمری که مایه افزایش اعمال ناروا و مجری افکار واهی و شیطانی است و با گناه و ناپاکی می گذرد بهتر است نباشد.

کسانی که از خدا غافل شده اند ، خود را فراموش کرده اند ، و مسئولیت معنوی خویش را از یاد برده اند. در زمینه وسوسه گناه ، بینش انسانی را از دست میدهند ، انصاف و عدالت را از یاد میبرند ، و برای تحقق بخشیدن به تمنیات غیر مشروعی که دارند به جرائم و گناهان دست میزنند و با اعمال ناروا و خلاف اخلاق و وجدان خود دامان انسانیت را لکه دار می نمایند." مونتسکیو می فرماید : انسان چون موجود حساسی است دچار هزار هوس میگردد و یک چنین مخلوقی که گرفتار هوس خود میباشد هر لحظه ممکن است خالق خود را فراموش کند و حتی چنین مخلوقی هر لحظه خود را فراموش می کند و بلکه هر آن ممکن است دگران را هم فراموش نماید ، به همین جهت است که خداوند عالم به وسیله قوانینی که اخذ نموده است او را به طرف خود میخواند تا از یاد خدا و خالق خود غافل نگردد ، فیلسوفان و دانشمندان و معلمین اخلاق ، انسان را به وسیله ی قوانین اخلاقی نسبت به خودش متوجه می کنند تا خود را فراموش نکند و از خطاها مصون بماند ، قانونگزاران نیز بشر را به وسیله ی قوانین سیاسی و مدنی به وظایف خود در رابطه با دیگران آشنا می سازند تا مردم را فراموش نکنند ، زیرا انسان برای زندگی در جامعه خلق شده است و به تنهایی ادامه ی حیات برای او امکان پذیر نمی باشد ." در این عبارت آقای مونتسکیو فراموشی بشر را در سه مرحله بیان کرده است.خدا فراموشی ، خود فراموشی ، و مردم فراموشی. ... ادامه دارد👆