چرا ما اشتباه می کنیم؟ (جایزالخطا بودن یک ویژگی جهانی)

چرا ما اشتباه می کنیم؟ (جایزالخطا بودن یک ویژگی جهانی)خطای ذاتی: چرا انسان ها محکوم به اشتباه کردن هستند؟ (بدون دخالت باورها)جایز والخطا بودن انسان( بجز پیامبران وامامان ).چرا مغز ما، به عنوان ابزار شناخت ما، ذاتا مستعد خطا است.ما انسان ها ابزارهای شگفت انگیزی ساخته ایم، از زبان پیچیده گرفته تا فیزیک کوانتوم، اما چرا هنوز در ترافیک خیابان ها اشتباه می کنیم یا در مورد مسائل روزمره قضاوت های عجولانه ای داریم؟ پاسخ در محدودیت های ساختاری ما نهفته است.

مغز برای بقا طراحی شده، نه برای حقیقت محض. برای پردازش سیل اطلاعاتی که هر لحظه دریافت می کنیم، مجبوریم از میان بر استفاده کنیم. این میان برها همان سوگیری های شناختی هستند.تصور کنید در حال رانندگی در یک مسیر ناآشنا هستید؛ مغز شما به جای تحلیل تمام جزئیات، به دنبال الگوهای آشنا می گردد. اگر فقط به دنبال اطلاعاتی بگردید که باورهای فعلی شما را تایید می کنند (که به آن «سوگیری تایید» می گوییم)، در واقع خودمان را در یک حباب ذهنی حبس کرده ایم. این یک نقص اخلاقی نیست؛ یک ویژگی سیستماتیک است.نگاهی به تاریخ علم بیندازید. آنچه دیروز «حقیقت قطعی» بود، امروز به عنوان یک تقریب عالی پذیرفته می شود. این قدرت علم است و نشان دهنده جایزالخطا بودن جمعی ماست.یک نظریه علمی تا زمانی که نتواند با شواهد جدید نقض شود، معتبر است. این یعنی علم یک جستجوی مداوم است، نه یک تملک نهایی بر حقیقت. ما همیشه در حال تصحیح خطاهای گذشته مان هستیم. دانش ما نهایی نیست؛ همیشه قابل بهبود است.