چرا وقتی عاشق کسی می شوم، عشقم به وابستگی تبدیل می شود؟

چرا وقتی عاشق کسی می شوم، عشقم به وابستگی تبدیل می شود؟

ارباب بی برده باش

این به نظر متناقض می رسد، زیرا وقتی می گویم که فقط وقتی ارباب هستی که کسی برده ی تو نباشد، خواهی گفت، "پس ارباب بودن چیست؟ وقتی کسی برده نباشد، من چگونه می توانم ارباب باشم؟" ولی من می گویم که فقط در آنصورت تو ارباب هستی

آنوقت هیچکس اسیر تو نیست و هیچکس سعی ندارد تو را اسیر کند.

عشق به آزادی، تلاش برای آزاد بودن، در اساس به این معنی است که:

تو به درکی عمیق از خویش رسیده ای. حالا می دانی که خودت برای خودت کفایت می کنی. می توانی با دیگری سهیم شوی، ولی وابسته نیستی

من می توانم خودم را با دیگری سهیم شوم. می توانم عشقم را سهیم شوم، شادمانی ام را سهیم شوم، سرورم و سکوتم را سهیم شوم. ولی این یک سهیم کردن است، نه یک وابستگی. اگر کسی هم نباشد، بازهم من شادمان و مسرورم. اگر کسی باشد، آن هم خوب است، می توانم سهیم شوم.

وقتی که آگاهی درونت را، مرکزت را بشناسی، تنها در این صورت است که عشق وابستگی نخواهد شد

اگر مرکز درونی ات را نشناسی،

عشق به وابستگی تبدیل می شود

اگر مرکزت را بشناسی،

عشق به اخلاص تبدیل می شود

ولی برای عشق، تو باید نخست خودت وجود داشته باشی، و تو وجود نداری

روزی بودا از روستایی می گذشت. مرد جوانی به او نزدیک شد و پرسید، "به من بیاموز: چگونه می توانم به دیگران خدمت کنم؟"

بودا به او خندید و گفت:

"اول باش. دیگران را فراموش کن. نخست خودت باش و آنوقت همه چیز به دنبال خواهد آمد."

تو هم اینک وجود نداری. وقتی می گویی: "وقتی عاشق کسی می شوم عشقم به وابستگی تبدیل می شود،" درواقع می گویی که تو وجود نداری، پس هرکاری انجام دهی خطا خواهد بود، زیرا انجام دهنده غایب است. نقطه ی درونی آگاهی وجود ندارد، پس هرکاری انجام دهی اشتباه خواهد بود

نخست، باش. و آنگاه می توانی وجودت را سهیم شوی. و آن سهیم شدن یعنی عشق، قبل از آن، هرعملی انجام بدهی، یک وابستگی خواهد بود

و نکته ی پایانی: اگر با وابستگی در حال جنگیدن هستی، راهی خطا را پیموده ای. می توانی به مبارزه بپردازی. بسیاری از راهبان، تارک دنیاها و سالکان چنین می کنند. آنان احساس می کنند که به خانه، اموال، همسران و فرزندانشان وابسته هستند و احساس درقفس بودن و زندانی بودن می کنند. آنان فرار می کنند، خانه را رها می کنند، همسرانشان را ترک می کنند؛ اموال و فرزندانشان را رها می کنند و گدا شده و به جنگل و انزوا می گریزند

ولی برو آنان را ببین!!

آنان به محیط تازه ی خود وابسته می شوند.

و من الله التوفیق و علیه التکلان 

سید سروش سیدی فرد 

روان شناس بالینی