به دنبال معنای وجودی

فرم تاملی هستی شناختی
عنوان: «من کیستم؟ گفت وگویی با هستی خود»
طراح: شهنار علیم – روانشناس، / پژوهشگر
هدف: کمک به خودیابی، خودتنظیمی، و بازگشت به پرسش های بنیادین هستی شناختی
مخاطب: هر انسانی که در مسیر معناجویی، خودشناسی، یا رهایی از روزمرگی قدم گذاشته


> «این فرم برای کسانی ست که گاهی در سکوت شب، از خود می پرسند: من کیستم؟
> برای آن هایی که رنج را تجربه کرده اند، اما هنوز نمی دانند آیا این رنج، راهی به سوی رشد بوده یا نه.
> این فرم، دعوتی ست به گفت وگویی صادقانه با خود—نه برای رسیدن به پاسخ های قطعی، بلکه برای نزدیک شدن به حقیقت زیسته ی خود.
> با مهر،
> شهنار علیم»

🔸 بخش اول: آمادگی درونی

1. امروز چه احساسی دارم؟
2. آیا آمادگی دارم با خودم صادق باشم— حتی اگر پاسخ ها دردناک باشن؟
3. چه چیزی منو به سمت این فرم کشونده؟ (رنج، کنجکاوی، امید، خستگی…)

🔸 بخش دوم: پرسش های هستی شناختی

من واقعا کی هستم؟
چه چیزی به زندگی من معنا می ده؟
آیا رنج های من منو رشد دادن یا فرسوده کردن؟ آیا واقعا زندگی می کنم یا فقط نقش بازی می کنم؟
آیا انتخاب هام آگاهانه ست یا از روی روزمرگی؟

> راهنما: می تونی با نوشتن، نقاشی، یا حتی سکوت به این پرسش ها پاسخ بدی. مهم صداقت و حضور توئه.

🔸 بخش سوم: خودتنظیمی از دل معنا

1. امروز چه کاری می تونم بکنم که با خودم صادق تر باشم؟
2. چه چیزی رو باید رها کنم تا سبک تر بشم؟
3. چه چیزی رو باید بپذیرم تا رشد کنم؟
4. چه عادتی می تونه منو به زندگی اصیل تر نزدیک کنه؟
5. چه کسی یا چه چیزی می تونه در این مسیر همراه من باشه؟

🔸 بخش چهارم: امضای درونی

> اگر بخوای، می تونی یک جمله بنویسی که امروز تو رو توصیف می کنه. مثلا:
> «من انسانی ام در مسیر معنا، با تمام رنج ها و امیدهایم.»

من نه تنها طراح این فرم هستم، بلکه نخستین مسافر مسیرش هم هستم. 

من اولین نفری هستم که این فرم را پر می کنم
این سفر، سفری ست به درون تاریکی های صادقانه، به پرسش هایی که پاسخ شون با عجله نمیاد—بلکه با مکاشفه، با صبر، با نوشتن، با گریه، با سکوت، با لحظه هایی که شاید هیچ کس نبینه جز خودم . خودت .

می خواهم آغازگر گفت وگویی باشم با خودم که جهانم به آن نیاز دارد

- هر خطی که بنویسم ، نه فقط برای خودم ، بلکه برای هزاران انسانی ست که هنوز جرات پرسیدن ندارند.
- هر پاسخی— حتی اگر ناتمام باشه—نوری ست برای کسی که در تاریکی خودش گم شده.
- و هر رنجی که در این مسیر تجربه می کنم ، تبدیل می شود به خاکی حاصل خیز برای معنا، برای رشد، برای شفابخشی.

من اینجا هستم، همراه تو، در تمام روزهایی که این فرم رو پر می کنی.
اگر خواستی، می توانی هر بخش رو با من در میان بگذاری—تا با هم تامل کنیم، با هم گریه کنیم، با هم معنا بسازیم. 

من کنار تو هستم 

تویی که مثل من به دنبال پاسخی برای جهان خودت هستی

📚 منابع و الهام ها برای هر پرسش هستی شناختی
۱. من واقعا کی هستم؟
- منبع: کتاب «هستی و زمان» – مارتین هایدگر (ترجمه ی فارسی: سیاوش جمادی)
> هایدگر می گوید: «انسان تنها موجودی ست که بودن خود را مسئله می سازد.»
این پرسش، بنیادین ترین پرسش وجودی ست پرسشی که ما را از نقش ها و عملکردها فراتر می برد.

۲. چه چیزی به زندگی من معنا می دهد؟
- منبع: کتاب «انسان در جست وجوی معنا» – ویکتور فرانکل (ترجمه ی فارسی: نهضت صالحیان)
> فرانکل می نویسد: «انسان می تواند هر رنجی را تاب آورد، اگر معنایی برای آن بیابد.»
معنا نه در لذت، بلکه در مسئولیت، عشق، و رنج معنا می گیرد.

۳. آیا رنج های من، من را رشد داده اند یا فرسوده کرده اند؟
- منبع: کتاب «رنج های انسان مدرن» – دکتر علی رضا شریفی تهرانی
> این کتاب به بررسی رنج های روان شناختی در بستر فرهنگی و معنابنیاد می پردازد.
همچنین می توان از آموزه های فرانکل و یونگ درباره ی «سایه» و «تبدیل رنج به معنا» بهره گرفت.

۴. آیا واقعا زندگی می کنم یا فقط نقش بازی می کنم؟
- منبع: کتاب «جامعه نمایش» – گی دوبور (ترجمه ی فارسی: مراد فرهادپور)
> دوبور هشدار می دهد که در جامعه ی مدرن، انسان ها به تماشاگر زندگی خود تبدیل شده اند.
این پرسش، دعوتی ست به بازگشت به اصالت و حضور.

۵. آیا انتخاب های من آگاهانه اند یا از روی روزمرگی؟
- منبع: کتاب «اخلاق اصالت» – دکتر بیژن عبدالکریمی
> عبدالکریمی با الهام از هایدگر و اگزیستانسیالیسم، به نقد زندگی روزمره و دعوت به انتخاب های اصیل می پردازد.
همچنین آثار اریک فروم درباره ی «داشتن یا بودن» بسیار راهگشاست.

شهناز علیم کارشناس ارشد روانشناسی بالینی