نقش معلم در پرورش تاب آوری تحصیلی دانش آموزان در شرایط بحرانی
تاب آوری تحصیلی به معنای توانایی دانش آموز برای ادامه ی مسیر یادگیری، علی رغم فشارها، شکست ها و بحران های محیطی است. در دنیای پرچالش امروز، که دانش آموزان با اضطراب، تغییرات خانوادگی، بحران های اقتصادی و اجتماعی مواجه اند، نقش معلم تنها در تدریس خلاصه نمی شود؛ بلکه او به عنوان عامل حمایتگر روانی و عاطفی نقشی اساسی در شکل گیری تاب آوری تحصیلی دارد.
معلم تاب آور، با درک موقعیت های دشوار دانش آموز و ایجاد محیطی امن و قابل پیش بینی، احساس کنترل و امید را در کلاس تقویت می کند. او می کوشد شکست را نه پایان راه، بلکه فرصتی برای رشد معرفی کند و از اشتباهات به عنوان تجربه های یادگیری استفاده نماید. در چنین فضایی، دانش آموزان می آموزند که در برابر ناملایمات، به جای انفعال، به تفکر، راه حل جویی و تلاش دوباره روی آورند.
پژوهش ها نشان داده اند که رابطه ی مثبت عاطفی میان معلم و دانش آموز، یکی از قوی ترین پیش بینی کننده های تاب آوری تحصیلی است. حمایت کلامی، بازخوردهای انگیزشی، و الگوسازی رفتاری از سوی معلم، حس توانمندی و خودباوری را در دانش آموز تقویت می کند. همچنین، آموزش مهارت های حل مسئله، تنظیم هیجان و تفکر انتقادی می تواند تاب آوری را به صورت پایدار در ساختار ذهنی آنان نهادینه سازد.
بنابراین، پرورش تاب آوری تحصیلی بدون حضور معلم آگاه و دلسوز امکان پذیر نیست. معلمانی که با نگاه انسانی و هوشمندانه به دانش آموزان می نگرند، در واقع معماران پنهان امید، انگیزه و پایداری در نسل آینده اند.