کاربرد روش تدریس مبتنی بر موقعیت (Situation-Based Learning) در پرورش مهارت های حل تعارض و تعامل اجتماعی دانش آموزان
روش تدریس مبتنی بر موقعیت (Situation-Based Learning) یکی از رویکردهای نوین آموزشی است که با شبیه سازی موقعیت های واقعی اجتماعی، فرصت یادگیری فعال و تجربی را برای دانش آموزان فراهم می سازد. در درس علوم اجتماعی که هدف اصلی آن پرورش مهارت های شهروندی و اجتماعی است، استفاده از این روش می تواند تاثیر قابل توجهی بر رشد توانایی های شناختی، هیجانی و رفتاری دانش آموزان داشته باشد.
یکی از مهم ترین کارکردهای این روش، تقویت مهارت حل تعارض در دانش آموزان است. وقتی فراگیران در موقعیت های شبیه سازی شده قرار می گیرند برای مثال، نقش آفرینی در یک اختلاف خانوادگی یا یک چالش در شورای مدرسه ناچار می شوند راه حل های مختلف را بیازمایند، پیامدهای هر تصمیم را ارزیابی کنند و در نهایت، بهترین راه حل را انتخاب نمایند. این فرایند نه تنها به افزایش توانایی حل مسئله کمک می کند بلکه موجب ارتقای خودآگاهی و کنترل هیجان نیز می شود.
از سوی دیگر، تدریس مبتنی بر موقعیت زمینه را برای تقویت مهارت های تعامل اجتماعی نیز فراهم می آورد. دانش آموزان با ایفای نقش های گوناگون، یاد می گیرند که چگونه در تعامل با دیگران شنونده فعال باشند، نظر مخالف را بپذیرند و به طور موثر همکاری کنند. این امر به ویژه در دوره متوسطه که هویت اجتماعی و ارتباطات گروهی شکل می گیرد، اهمیت بیشتری دارد.
با وجود مزایای فراوان، اجرای این روش نیازمند برنامه ریزی دقیق، مهارت معلمان در مدیریت کلاس و طراحی موقعیت های متناسب با سطح رشدی دانش آموزان است. همچنین لازم است فرهنگ مدرسه در جهت حمایت از یادگیری فعال و پذیرش تنوع دیدگاه ها تقویت گردد.
در مجموع، می توان گفت روش تدریس مبتنی بر موقعیت ابزاری موثر برای آموزش علوم اجتماعی است که می تواند علاوه بر انتقال دانش نظری، دانش آموزان را برای ایفای نقش های مسئولانه در جامعه آینده آماده سازد.