بیش فعالی چیست؟

بیش فعالی چیست؟

کم توجهی-بیش فعالی یک بیماری طولانی مدت (مزمن) است که باعث اختلال در عملکرد اجرایی می شود؛ به این معنی که توانایی فرد را برای مدیریت احساسات، افکار و اعمال خود مختل می کند.

بسیاری از مردم فکر می کنند که ADHD محدود به دوران کودکی است؛ در حالی که این تصور اشتباه است. اختلال ADHD در بزرگسالان هم دیده می شود، اما در حقیقت ریشه در دوران کودکی فرد دارد.

شواهد نشان می دهد که تفاوت هایی در مغز، شبکه های عصبی و انتقال دهنده های عصبی (نوروترنسمیترها) افراد مبتلا به ADHD وجود دارد. درمان بیماری ADHD بزرگسالان با بیش فعالی کودکان یکسان است و اغلب شامل دارودرمانی و روان درمانی می شود.

انواع بیش فعالی

اختلال ADHD بر اساس نوع علائم به سه دسته تقسیم می شود:

۱. نوع کم توجه

همان طور که از نام آن پیدا است، افراد مبتلا به بیش فعالی از نوع کم توجهی در تمرکز کردن، تکمیل وظایف و پیروی از دستورالعمل ها با مشکل مواجه می شوند. در مقابل، علائم بیش فعالی یا تکانشگری در آن ها کمتر دیده می شود. تحقیقات نشان می دهد که بیش فعالی از نوع عدم تمرکز در بین دختران شایع تر است.

۲. نوع بیش فعال- تکانشی

افراد مبتلا به این اختلال ممکن است هنوز هم در توجه کردن کمی مشکل داشته باشند، اما بیشتر از بیش فعالی و تکانشگری رنج می برند؛ به این معنی که بی قرار هستند، انرژی زیادی دارند، نمی توانند یک جا بنشینند، زیاد صحبت می کنند یا تمایل دارند صحبت دیگران را قطع کنند.

۳. نوع ترکیبی

بیشتر افراد مبتلا به ADHD نوع ترکیبی آن را تجربه می کنند؛ یعنی علائم کم توجهی و بیش فعالی-تکانشگری به یک اندازه در آن ها وجود دارد.

علائم بیش فعالی

شایع ترین علائم بیش فعالی عبارت اند از:

افراد مبتلا به این عارضه نمی توانند برای مدتی طولانی روی انجام کار یا موضوع واحدی تمرکز کنند.

این افراد به راحتی وظایف محول شده را فراموش کرده یا ترتیب انجام آن ها را از خاطر می برند.

افراد مبتلا به اختلال کم توجهی، به راحتی دچار حواس پرتی می شوند. در واقع، هر اتفاق کوچکی می تواند تمرکز آن ها را با مشکل مواجه کند.

این افراد به سختی می توانند برای مدتی هم که شده آرام و بی تحرک باشند.

افراد مبتلا به نقص توجه، غالبا نمی توانند منتظر به پایان رسیدن صحبت های سایرین بوده و دائما حرف دیگران را قطع می کنند.