پیمان ابراهیم

پیمان ابراهیم

صلح کاغذی، جنگ واقعی علیه فلسطین

وقتی در سال ۲۰۲۰ پیمان ابراهیم میان اسرائیل و چند کشور عربی با جشن و چراغانی در واشینگتن امضا شد، رسانه های غربی آن را "صلح تاریخی" نامیدند. اما پرسش اصلی این است: صلح برای چه کسی؟ برای ملت های عرب؟ برای کودکان بی پناه غزه؟ یا برای رژیمی که دهه هاست با خون و آهن سرزمین فلسطین را بلعیده است؟

۱. غزه؛ زخمی باز در وجدان بشریت
غزه امروز بزرگ ترین زندان روباز جهان است. دو میلیون انسان در محاصره کامل، بدون حق جابه جایی آزاد، بدون برق و آب کافی، با بیمارستان هایی در آستانه فروپاشی.
کودکی که باید دفتر و مداد به دست بگیرد، هر شب صدای موشک می شنود.
مادری که باید برای فرزندش دارو بخرد، پشت دیوارهای محاصره می ماند.
این است واقعیت "نظم نوین خاورمیانه" که پیمان ابراهیم نویدش را می داد.

۲. پیمان ابراهیم؛ معامله ای بر سر خون ملت فلسطین
دولت های امارات، بحرین، سودان و مراکش، در حالی دست اسرائیل را فشردند که دستانش هنوز به خون هزاران شهید فلسطینی آغشته بود. این پیمان:
قدس شریف را فراموش کرد؛
حق بازگشت میلیون ها آواره فلسطینی را نادیده گرفت؛
و عملا زخم اشغالگری را عمیق تر کرد.
این نه "صلح"، بلکه معامله ای شرم آور بر سر خون و رنج یک ملت است.

۳. رژیم صهیونیستی؛ دولتی بر پایه تبعیض و خشونت
چطور می توان از صلح با رژیمی سخن گفت که:
خانه های مردم بی دفاع را بر سرشان خراب می کند؟
در کرانه باختری شهرک های غیرقانونی می سازد و زمین ها را غصب می کند؟
با قوانین تبعیض آمیز، شهروند درجه یک و درجه دو تعریف می کند؟
از نگاه بسیاری از نهادهای حقوق بشری جهان، اسرائیل چیزی کمتر از یک نظام آپارتاید مدرن نیست.

۴. پیام روشن ملت ها
دولت های عرب شاید در کاخ هایشان با اسرائیل دست بدهند، اما در خیابان های قاهره، رباط، امان و بیروت، مردم با صدای بلند می گویند:

"فلسطین آزاد خواهد شد، نه با پیمان های کاغذی، بلکه با مقاومت و ایستادگی."

پیمان ابراهیم اگرچه در تاریخ ثبت شد، اما نه به عنوان سند صلح، بلکه به عنوان نماد سازش و بی اعتنایی به عدالت. هیچ پیمان سیاسی نمی تواند رنج مادران غزه و اشک کودکان فلسطینی را پاک کند. صلح واقعی زمانی خواهد آمد که محاصره پایان یابد، اشغالگری متوقف شود و ملت فلسطین بر سرنوشت خود حاکم گردد.